[anchor id=11_feb_2012″]
11 februari 2012, Ho Chi Minh City en Cu Chi, Vietnam
Voor vandaag had ik een dag tour geboekt naar de Cao Dai Temple en de Cu Chi tunnels van 8.00 tot 18.00 uur. Bij nader inzien, ging mijn voorkeur toch uit naar een halve dag tour alleen naar de Cu Chi tunnels. Dus ik ging iets vroeger naar Kim Tran reisbureau in de hoop dat ik het kon omzetten. Tot tweemaal toe werd mij gezegd dat de halve dag tour vol zat. Toen de gids mij kwam ophalen voor de bus probeerde ik het gewoon nog een keer en wat denk je: ik kreeg de laatste vrije stoel naast Kees uit Badhoevedorp voor alleen een bezoek aan de tunnels.
De busrit duurde ongeveer twee uur, maar die werden redelijk vol gepraat door de gids met geschiedenisles. Bij aankomst werd de les voortgezet in de vorm van een korte zwart-witfilm en toen gingen we het bosgedeelte in, dat in de oorlogstijd door alle vormen van bommen een kale vlakte was. Alhoewel er veel toeristen waren, kreeg je toch een goede indruk van alle vernuftigheden die de Vietcong hadden bedacht. Uiteraard kregen we een blik in het gangenstelsel, dat van oorsprong een afmeting van 0,80×0,60 cm had, maar voor de toeristen was vergroot naar 1.00×1.20 meter. Ook kon je nog door een gedeelte heen kruipen. Na mijn claustrofobische ervaring in Laos, liet ik dat maar voor wat het was. Verder zagen we indrukwekkende vormen van boobytraps, die mensen uiteenreten of spietsten als rauw vlees. Eveneens een vindingrijke uitvinding waren de schoenen die achterstevoren waren gemaakt met de hakken aan de voorkant, waarmee het spoor precies de andere kant opging!
Aan het einde van de excursie was er de mogelijkheid zelf te schieten met verschillende soorten geweren. De minimale afname bestond uit tien kogels tegen Europese prijzen. Dus ik deelde de AK47 (en de prijs) met Kees; we blijven Nederlanders, he. Als herinnering kregen we een kogel mee. Hopelijk krijg ik die door de douane. Ook werd nog getoond hoe rijstpapier wordt gemaakt en proefden we een cassavewortel, die in de tunnelkeuken werd bereid en waarbij de schoorsteen een stuk verder tussen bladeren de rook uitblies. Dit werd alleen ’s morgens gebruikt, zodat de rook op de mist leek en de Vietcong niet verraadde.
Rond 13.30 uur waren we terug in Ho Chi Minh City. Ik at eerst een broodje en besloot het laatste dat nog op mijn plattegrond aan highlights openstond te doen, wel een beetje vreemd, maar het was een bezoek aan de dierentuin. Die lag aan de andere kant van de stad en het kostte mij lopend een uur om er te komen, maar ik vond het een leuke manier om zo ook nog enkele andere districten (Japans-gedeelte) en vreemde dingen (levende vissen in boterhamzakjes) te zien. Onderweg kon ik de verleiding van een luxe mall niet weerstaan, maar helaas cosmetica net zo duur als bij ons :(. Toen ik dacht er te zijn, werd ik vrij dringend verzocht het militaire terrein te verlaten, maar kreeg gelukkig wel de laatste routeaanwijzing. Voor € 0,40 ging ik uiteindelijk de dierentuin in.
Hier eigenlijk dezelfde aanblik als dierentuinen in Nederland: beesten in veel te kleine ruimten. De enige die alle vrijheid hadden en in grote maten waren vertegenwoordigd, waren de ratten. Het verschil met Nederland was de schitterend aangelegde botanische tuin, die uitgebreid door verliefde stelletjes werd gebruikt. Het is hier verboden in het openbaar lichamelijk contact met je partner te hebben, zelfs hand-in-hand lopen mag niet, maar deze regel werd hier uitgebreid overtreden!
Op de terugweg kocht ik een nieuw schoudertasje, omdat naast mijn schouderband nu ook een rits was gesneuveld. Dus dat was een behoorlijke investering (€ 5,-) in een ‘Kipling’. Moe kwam ik aan in de steeg waarin het hotel is gevestigd en at daar een Vietnamese omelet gevuld met groenten, garnalen en vlees. Waar in Nederland een steeg meestal iets lugubers heeft, brengen Vietnamezen hier hun hele leven door: buiten hangend op straat en wonend in een kamertje van slechts enkele vierkante meters.
[svgallery name=”2012-02-11-vietnam”]
[anchor id=”9_feb_2012″]
9 en 10 februari 2012, Ho Chi Minh City Vietnam
9 februari
Zoals ik dus al schreef, vloog ik vandaag vroeg van Nha Trang naar Ho Chi Minh City. Een vlucht van circa 45 minuten. Toch wel vreemd hoor die korte vluchtjes, je hebt je gordel nog niet los of hij kan alweer om. Dit keer nam ik een taxi naar hotel Thien Hong. Wederom een prima hotel en centraal gelegen in de back packers-area, maar door de ligging in een steeg heb ik totaal geen last van al dat getoeter hier op straat.
Ik moest eerst even bijkomen van mijn avontuur in Nha Trang en wat eten, want dat was er gisteravond in alle consternatie bij ingeschoten. Ik ging naar een bekend back packers-restaurant Allez Boo en al internettend, zat ik daar uiteindelijk twee uur lang. Ik boekte bij Kim Travel vast de Cu Chi-tunnels voor 11 februari en ben vervolgens een paar uur gaan slapen. Om 17.30 uur ging ik toch naar maar op pad voor een avondmaaltijd. Via Tripadvisor had ik hier om de hoek een goede Italiaan gevonden, maar die bleek er niet meer te zitten. Uiteindelijk wederom bij Allez Boo geëindigd.
Bij Odette op kantoor liet ik vandaag een taart voor haar en Ron, een collega die ook naar Bangkok komt, bezorgen om vast in de stemming te komen.
10 februari
Het enige geluid dat ik vanmorgen hoorde, was een jankende kat. Dus ik was mijn bed niet uit te slaan, waardoor ik pas om 11.00 uur op pad ging. Op twee minuten loopafstand is een geweldige bakker en daar nam ik mijn ontbijt: een overheerlijk cocos-sesambroodje.
Het was mooi weer 🙂 dus ik ging lopend naar de Ben Than Market. De grootste overdekte markt van Ho Chi Minh, hier word je ongeveer om de twee meter letterlijk aangeklampt of je iets wilt kopen, maar leuk om even te zien. Ik vervolgde mijn wandeling naar het Rex-hotel, waar vandaan de journalisten in de oorlog verslag deden. Het was duidelijk te merken dat dit district, Ho Chi Minh heeft er ongeveer tien, een stuk chiquer was. Ik heb dan ook maar geen kopje koffie gedaan bij het zwaarbewaakte Rex-hotel, maar ging door naar het War Remnants Museum. Onderweg kwam ik nog langs de People Committee Hall en het Independence Palace.
Het duurde nog 1½ voordat het museum weer zou opengaan. Dus ik vulde mijn tijd met lunch en de beste schoonheidsbehandeling die ik tot nu toe heb gehad met het verrukkelijke merk O Hui. Eigenlijk was dit een te groot contrast met het museum, want daar kwam ik helemaal beduusd uit. Uit respect heb ik geen foto’s genomen van de foto-expositie, maar terwijl ik behoorlijk ontdaan het museum verliet, werd ik gelijk weer in het Engels aangeklampt door een verkoper. Dit staat zo lijnrecht op al het oorlogsgeweld dat de Vietnamezen door de Amerikanen is aangedaan. Ik moest toch wel weer schakelen.
Ik liep terug naar het hotel en proefde onderweg van een paar meisjes nog iets gekleurds waarvan zij ook niet wisten wat het was. Er zat in ieder geval een kokossmaak aan.
[svgallery name=”2012-02-09-vietnam”]
[anchor id=”7_feb_2012″]
8 februari 2012, Whale island en Nha Trang Vietnam
Wederom had ik heerlijk geslapen in mijn hut. At mijn ontbijt weer met zeezicht, werkte en genoot nog van de zon en zee. Om 12.00 uur nam ik de boot terug naar het vaste land en had leuk gezelschap aan twee Fransen tijdens de twee uur durende busreis (Menzo, ik miste je wel hoor), wat een geëtter om die Franse woorden weer boven te krijgen :). ‘Het boek’ had nog twee Nha Trang-tips en die zouden prima in mijn schema passen. Ik had een vol, maar relaxt dagje voor de boeg (althans dat dacht ik).
Bij terugkomst in het hotel stond mijn kleding weer gewassen klaar en wist de receptionist mijn naam nog precies goed te schrijven. Het is natuurlijk niks nieuws dat Vietnamezen slimme mensen zijn, getuige de oorlog die Amerika niet van ze kon winnen, maar ook op Whale island heb ik slechts eenmaal mijn hut nummer hoeven noemen en de rest van mijn verblijf wisten alle twintig personeelsleden waar ik verbleef. Die slim- en vernuftigheid liep ik deze middag dus ook tegen aan en begin steeds meer te geloven dat mijn haarkleur prima bij me past.
Ik liep naar de hoek van de straat en koos een willekeurige motor om naar Thap Ba Hot Spring Center te gaan; achteraf denk ik dat hij mij koos. Hij bracht me netjes naar de hot spring, maar liet mij daar een boek vol positieve referenties zien van mensen uit allerlei landen, waaronder ook veel van Nederlanders, die met Easyriders een tour hadden gemaakt. Ik had ergens vaag iets over Easyriders gehoord, een organisatie waarmee je op de motor door een land toert. Hij had hiervan ook een bord op zijn motor met zijn bijnaam Eddie Murphy. Toen hij tenslotte een fotoboek van de tochten liet zien, sprak het mij toch wel aan en leek het me een spannend avontuur voor drie dagen, twee nachten. Ik liet me overhalen naar Vietnam Airlines te gaan om direct mijn ticket voor morgen naar Ho Chi Ming om te zetten voor over twee dagen met een andere vertrekplaats, namelijk Dalat.
Daarna bracht hij me weer terug naar de hot spring waar ik gedurende diverse baden uitgebreid de tijd had alles te laten bezinken. Hij zou me ook terugbrengen en ik wilde nog langs een ijssalon en bedacht daar eens uitgebreid met hem te gaan zitten voor alle vragen die inmiddels boven waren komen drijven.
Gelukkig kon ik nog wel genieten van alles wat Thap Ba Hot Spring Center te bieden had. Het leek op een doorlopende voorstelling waarbij je van de ene naar de andere attractie werd gebonjourd. Toen ik van de route afweek om mijn camera te halen, werd ik van tien kanten ontboden met Madam, Madam. Eerst lag ik twintig minuten in een eenpersoons houten tobbe gevuld met verse en warme modder, nadat ik al die prut uit mijn badpak had gespoeld, ging ik onder een douche met thermaal water gevolgd door een thermaal bad onderwijl knabbelend aan wat bananen. De toer eindigde met een voetmassage waarbij de masseuse mij onder de vleugels van haar werkgever door nog een lichaamsmassage probeerde te verkopen. Ik wimpelde dit netjes af, omdat Eddie al een half uur op mij stond te wachten.
Ik trakteerde Eddie dus op een Italiaans ijsje, zodat ik nog de nodige vragen over verblijfplaats, eventuele andere deelnemers, visitekaartje enz. kon stellen. Het boek had hij opeens niet meer bij zich en hij zat wat schuchter om zich heen kijkend naast me. Toen hij niet oplette, fotografeerde ik snel zijn kenteken en nam ook een foto van hem om straks toch wat meer onderzoek te doen.
Terug in het hotel lukte het pas om na twee uur weer internet op te komen, waardoor het al behoorlijk laat was geworden. Als inspecteur Clouseau ging ik aan het werk en er bleek van alles niet te kloppen. Zijn website bleek niet EasyriderS te zijn, maar Easyrider. Op de echte site las ik dat er geen tours op straat worden verkocht en veel oplichters hun naam gebruiken. Dat was hier dus zeker aan de orde; ook de telefoonnummers en nog een hoop andere dingen wankelden aan alle kanten. Ik zat er behoorlijk mee in mijn maag, want Eddie zou mij morgen om 8.30 uur oppikken bij het hotel. Vietnam Airlines kon ik op dit tijdstip niet bereiken om mijn ticket weer terug te wijzigen; dus ik hoopte dat er nog een plekje op mijn oorspronkelijke vlucht om 7.45 uur vrij zou zijn. Ik had geluk, alhoewel het mij weer een nieuw ticket kostte, er was nog plaats en de reservering ging goed (vaak lukken internetbetalingen bij Vietnam Airlines niet). Toen moest ik, tegen al mijn principes in, nog de straat op naar een internetcafé om het ticket te printen. Helaas, alles al gesloten. Ik gokte er maar op dat mijn kladje met alle vluchtgegevens morgen geaccepteerd zou worden en bestelde via de receptie alvast een taxi voor 6.00 uur ’s morgens.
Op zulke momenten is het toch jammer niemand te hebben om alles van je af te praten. Gelukkig vond ik via Skype een luisterend oor, opbeurende woorden en veel steun bij Odette, Agnes en GJ. Nogmaals dank hiervoor! Slapen kwam er niet meer van en toen ik eindelijk in de taxi zat, meldde ik me bij Odette af. Wij hielden telefonisch contact totdat ik uiteindelijk in Ho Chi Ming aankwam.
Odette drukte me nogmaals op mijn hart, dat ze hier altijd iets van je willen, wat ik weer als een dure leerschool heb ondervonden. Eigenlijk is dat heel jammer, want op het vliegveld maakte een man een praatje met me, maar je moet je gelijk achterdochtig opstellen.
Tot slot heb ik een minder leuk souvenir van Whale islands, een lijf vol met kwallenbeten. Dus Els je anti-jeuk crème komt goed van pas. Ook paste ik bij een kraam nog even op een kind, omdat de verkoopster sigaretten ging halen. Zo bijdehand, hij wist mijn camera beter te bedienen dan ik.
[svgallery name=”2012-02-08-vietnam”]
[anchor id="7_feb_2012"]7 februari 2012, Whale island Vietnam
Dankzij mijn klamboe (en een slaappilletje) heerlijk geslapen tot 6.00 uur. Althans dat dacht ik, want toen ik in het restaurant kwam, was het opeens 8.30 uur en moest ik mij haasten voor de snorkelboot die om 9.00 uur zou vertrekken. Dus ik at snel mijn ontbijt op, huurde mijn snorkel outfit en was net op tijd bij de boot. Na een uur varen, werden wij ‘te watergelaten’. Gelukkig kreeg ik van een Duitser uitleg over de snorkelbril, maar net als bij duiken, krijg ik het er Spaans benauwd van. Daarnaast werd ik hevig gepest door mini-kwallen en waren er nauwelijks vissen. Ik nam enkele foto’s van het koraal en gaf na een kwartier het camerawerk uit handen en flipperde terug naar de boot.
Na dit uitstapje vond ik het hoog tijd me ook eens als een toerist te gaan gedragen. Ik liet me heerlijk masseren, kocht een Mojito en Pringels (de enig beschikbare snack) en installeerde me op de strandstoel. Blijkbaar beschik ik niet echt over zitvlees en binnen een half uur dobberde ik alweer in de zee en begaf me daarna naar de bar om gebruik te maken van internet. Ik genoot weer van mijn vissige-maaltijd, lig nu in bed dit verslag te schrijven en sluit de dag zo nog af met een drankje om gelijktijdig dit bericht weer naar de redactie te zenden. Lieve redactie, dank voor al het werk dat je verzet!
[svgallery name=”2012-02-07-vietnam”]
[anchor id="6_feb_2012"]6 februari 2012, Whale island Vietnam
Vanmorgen vertrok ik vroeg, omdat ik toch voor de zekerheid wat contant geld wilde meenemen naar Whale island. In mijn Europese gedachtegang loop je dan nog snel even langs de pin. Zo werkt het hier dus niet helemaal, want de eerst vier ATM’s waren out of order en bij de vijfde kon ik alleen met Visa pinnen. Normaal heeft dit niet mijn voorkeur, omdat je daarover een behoorlijke fee betaalt, maar de tijd begon te dringen dus het was even niet anders.
De bestelling van mijn ontbijt bij het vertrekpunt Rainbow bar ging ook niet helemaal goed, zodat ik mijn dag startte met een broodje patat. Gelukkig was die witte saus geen mayonaise, maar gesmolten kaas. Ondanks dat ik geen enkele bevestiging van Whale island had ontvangen, stond de buschauffeur klokslag 9.00 uur met mijn naambordje voor de deur.
De busrit duurde twee uur en daarna voeren we in vijftien minuten naar Whale island. Over paradijs gesproken, daar ben ik nu beland. Het is een eiland dat je ongeveer in twee uur rondloopt en waar alleen Whale island resort met ongeveer twintig hutjes is gevestigd. Ik denk dat er nu ongeveer twintig gasten zijn en evenveel personeel. Ik heb volpension, omdat hier toch geen keuze is, want er is ook maar één restaurant behorend bij het resort. Dus bij aankomst kon ik gelijk aan mijn driegangen lunch en wat denk je: de eerste twee gasten die kwamen binnenlopen waren Nederlanders. De lunch was buitengewoon goed en ik ging daarna even in mijn bed liggen, maar toen ik een duizendpoot over mijn laken zag marcheren, zat ik gelijk tegen het plafond. Dus bed weer uit en even naar de toilet waar ik vervolgens met mijn lompe voeten bovenop een salamander ging staan. Grrr, niks voor mij; ik ben toch een echt stadstrutje 🙂
Mijn hutje ligt twee stappen vanaf de zee en ik heb een privétrap het water in. Is dat niet decadent?
Bij de receptie haalde ik een plattegrond en begon aan een twee uur durende wandeling om het eiland te verkennen. Het was behoorlijk heet, circa 30 graden, maar alles ging voorspoedig en ik bleef netjes op de rood-witte route. Het leek wel vlindereiland. Wat een schitterende exemplaren kwam ik tegen; sommige bijna met een angstaanjagende grootte. Nou heb ik niet het geduld van een vogelaar om die fladderende beestjes vast te leggen. Dus helaas weinig vlinderfoto’s.
Toen ik bijna aan het einde van de wandeling was en een veldje moest oversteken kwamen twee agressieve honden op me afgerend. Ik pakte een stok, maar die viel van droogte gelijk uit elkaar. Er restte mij maar een oplossing: de hele route weer teruglopen, want ik durfde er echt niet langs. Inmiddels was het al halfvier en ik zag me hier alweer door het donker dwalen. Dus ik begon als een rennende berggeit mijn terugweg met nog slechts twee slokjes water in mijn fles. Ik had nog maar een ding voor ogen en dat waren de rood-witte strepen. Wat was ik opgelucht om het resort weer te zien. Bezweet kwam ik daar aan en dook gelijk de zee in. Ik had mijzelf een massage beloofd, maar die was helaas niet beschikbaar. Onderweg vroeg ik mezelf af: waarom ga ik niet net als die andere toeristen gewoon met mijn dikke witte billen op een strandstoel zitten?
In de bamboe hut is geen wifi, dus ik heb me in de bar geïnstalleerd in de hoop nog wat werk te kunnen doen onderwijl genietend van de zonsondergang. Maar helaas kantoor lag er nog uit; dus mijn verslag met plezier gaan schrijven. Ik hoop niet dat mijn laptop last heeft van de warmte, want de touchpad werkt niet meer en dat is toch verdomd lastig. Ondertussen skypte ik met GJ en mijn moeder, die beiden ‘life’ de razendsnelle zonsondergang hebben meegemaakt. Ik ga nu met grote verwachting naar het restaurant om van het diner te genieten en daarna nog wat leuke foto’s bij mijn verhaal uitzoeken.
Het diner was weer verrukkelijk. Ik was het vlees een beetje zat en bestelde vegetarisch en kreeg me daar toch een bijzonder goed bereid stuk tonijn, lekker pittig en zeer smaakvol. Ik zit nu met mijn bakje koffie aan de zee de foto’s uit te zoeken en mijn eerste panorama foto is gelukt!
Veel foto’s dit keer. Ik kon gewoon geen keuze maken. Ook nog enkele foto’s van de andere kant van het paradijs waar allemaal vissers op het water wonen en voor het nodige zwerfafval zorgen. De bar sluit al om 22.00 uur; dus ik moet mij haasten zoveel mogelijk te verzenden en daarna naar mijn bedje dat ik al geheel afgesloten heb met mijn klamboe. Nu maar hopen dat ik geen ongewenst bezoek krijg. Tot morgen!
[svgallery name=”2012-02-06-vietnam”]
[anchor id="5_feb_2012"]5 februari 2012, Nha Trang Vietnam
Vlak voor het uitchecken, brak ik een of ander afgrijselijk schaaltje in mijn hotelkamer. Met mijn eerlijke gedrag dit toch maar bij de receptie gemeld, maar dan word je gelijk weer behoorlijk opgelicht. Ik moest er $ 7,- voor betalen. Voor dat bedrag koop je hier een hele uitzet. Volgende keer prop ik het gewoon in een vuilniszak. Verder geen problemen.
Hoewel de administratieve afhandeling hier een chaos is in tegenstelling tot Nederland waar alles in zesvoud moet worden getekend, werkt het meestal allemaal wel. Zo ook deze morgen: mijn brommertaxi arriveerde keurig op tijd en bracht mijn bagage met mij ertussen in een half uur naar Danang airport. Al rijdend langs de kust zie je dat het in deze regio echt booming is: het ene na het andere nog grotere resort wordt aan het strand de grond uitgestampt. Goodbye Hoi An.
Danang ziet eruit als een moderne stad en zo ook de luchthaven. Ik nam nog een te ranzige hamburger waarvan ik de rest van de middag ‘plezier’ had en we vlogen in vijf kwartier naar Nha Trang. Ik had gelezen dat het vijf minuten lopen naar het centrum zou zijn; dus was weer wat argwanend toen een taxichauffeur mij de halfuur durende rit aanbod voor 350.000 vnd (€ 12,-). Ik besloot nog wat rond te kijken op het vliegveld totdat mij een minibuskaart werd aangeboden voor 60.000 vnd (€ 2,-). Alhoewel ik op een centraalpunt in het centrum zou worden afgezet, besloot ik toch de minibus te nemen. Ook al reed de chauffeur vol gas was de reistijd inderdaad een halfuur. Toen moest ik nog naar mijn hotel en besloot hiervoor voor € 0,30 maar weer een brommertje te nemen, die mij voor de deur afzette.
Ik had al gelezen over veel berovingen in Nha Trang en bij binnenkomst werd dat bevestigd door een andere toerist die net aangifte stond te doen van diefstal. Hij had gisteravond een nekslag gehad en toen hij bij kwam was hij al zijn spullen kwijt. Wat was ik blij met mijn geslaagde internet missie om een goed en centraal gelegen hotel te vinden. Hotel Golden Sea ligt in het centrum, vanuit mijn kamer kijk ik op de zee, de kamer is splinternieuw en de ligging is tegenover Rainbouw bar van waaruit ik morgen om 9.00 uur vertrek naar Whale island en dat alles voor slechts € 13,- per nacht.
Ik arriveerde om 16.00 uur, maar wilde voor het donker (18.00 uur) terug zijn. Dus ik dropte mijn rugzak en ging gelijk naar de Rainbow bar om informatie te krijgen over de reis naar Whale Island. In ieder geval vertrekt de bus om 9.00 uur, maar hopelijk kan ik de luxe hut met Visa betalen, want ik voelde er niet veel voor om hier met miljoenen dongs rond te lopen. We zullen zien, want uiteraard heb ik geen bevestiging ontvangen. Ik ben nog even naar het strand gelopen, het Bloemendaal voor de Vietnamezen. Zij zwemmen en douchen zich af in kleding. Het is een schitterende baai ingeklemd tussen bergen.
In een kustplaats moet je vis nemen, dus ik at tonijn. Het is jammer dat de geur niet van de foto afkomt, want wat was dat heerlijk. Daarna de straat overgestoken naar mijn hotel en die gelijk nog een nacht geboekt voor bij terugkomst van Whale island. Terwijl ik dit schrijf, geniet ik van mijn bak gebakken ananas en ga zo lekker weer slapen, want morgen weer vroeg op.
[svgallery name=”2012-02-05-vietnam”]
[anchor id="4_feb_2012"]4 februari 2012, Hoi An Vietnam
Stom bij mijn verhaal van gisteren stond Hanoi, maar dat moet natuurlijk Hoi An zijn (Red. is al aangepast), waar ik inmiddels alweer vijf dagen ben.
Alhoewel ik het jammer vond dat mijn trip naar Cham island niet doorging, was het aan de andere kant ook wel weer lekker om wat tijd te hebben om het nodige te plannen. Ik heb behoorlijk vooruit gewerkt met het boeken van vliegtickets, hotels en tours, zodat ik dat niet hoef te doen in de week als Odette er is. Ik had gehoopt ook nog wat zakelijk werk te kunnen doen, maar de server lag eruit, dus ik kon me helemaal op mijn trip richten. Ik ben alweer op pagina honderd van het ruim tweehonderd pagina’s tellende boek My sister’s journey en zus ik ben beslist een flash packer.
’s Avonds lopend naar de oude stad gegaan. Wat is het hier toch gezellig, maar ik ben nog steeds niet gewend om iedere meter te horen: ‘you buy from me?’ Ik ging lekker aan de zuip met een pinacolada en terwijl ik op mijn beef met lemon grass wachtte, ging ik weer in de blind in op een verkooppraatje dat werd geopend dat ik er zo jong uitzag, mijn haar zo leuk zat en nog een zielig verhaal. Ja, dan moet je natuurlijk weer veel te dure kokoskoekjes kopen. Eigenlijk is het hier heel gewoon dat je leeftijd wordt gevraagd, omdat er ongeveer acht verschillende aanspreekvormen zijn, bepaald door onder andere leeftijd.
Morgenochtend word ik, als het goed is, door een brommer opgehaald voor een uur durende rit naar Danang airport om naar mijn volgende avontuur in Nha Trang te vliegen, want het is weer hoog tijd voor actie, hihihi.
Met een smile op mijn gezicht wens ik jullie veel sneeuwplezier bij -20 graden :), maar ik moet toegeven dat de sneeuwfoto’s er schitterend uitzien.
[svgallery name=”2012-02-04-vietnam”]
[anchor id="3_feb_2012"]3 februari 2012, Hoi An Vietnam
Mijn verhaal van gisteren was nog niet compleet genoeg. Het onderdeel kapper zal ik, met foto’s, iets meer specificeren. Vong bracht mij naar een afgelegen straatje waar in een woonhuis de kapsalon afgescheiden door een gordijntje was ondergebracht. Niet te vergelijken met de ruime en high tech Aveda-salons :), maar slechts 1 simpel stoeltje en alleen koud water, brrr. Maar ….. ik mocht gewoon mijn sigaretje roken en ben zeer tevreden over het resultaat. Daar kan geen Aveda tegen op.
Vandaag een werkdagje zowel voor kantoor als mijzelf. Ondanks mijn twee herinneringsmails had ik nog niks gehoord over mijn dagtocht naar de Cham islands voor morgen. Ik had deze bij een reisbureau geboekt, maar moest bij een hotel mijn geld inleveren. Ik kreeg er steeds een slechter gevoel over en stapte op de fiets op zoek naar het reisbureau. Na anderhalf uur zoeken gaf ik het op en besloot naar het hotel terug te gaan waar ik had betaald. Onderweg boekte ik brommervervoer naar het vliegveld voor over twee dagen en zij konden mij gelukkig vertellen waar het hotel zat. Daar aangekomen deed ik licht geïrriteerd mijn verhaal en er werd gelijk voor mij gebeld. Ik kreeg te horen dat de tocht niet doorging, omdat de golven voor de kleine boot morgen te hoog zouden zijn. Jammer, maar ik kreeg netjes mijn 630.000 vnd terug en heb morgen dus een relaxdagje en tijd om nog wat boekingen voor de komende dagen te doen. Achteraf bleek het reisbureau naar het hotel te hebben gebeld. Bij een internet café printte ik nog drie vliegtickets, alhoewel veel inkt zat er niet meer in. Nu maar hopen dat de barcode leesbaar is.
Op de terugweg deed ik the old town nog aan en genoot van een Italiaans ijsje en nam een lemon merinque-gebakje mee voor in het hotel. Bij Café 43 at ik de lokale specialiteit Cao Lao en daar zit ik nu mijn verhaal te schrijven. Eigenlijk vind ik zo’n relaxdagje tussendoor wel lekker en ga zo in mijn hotelkamer heerlijk op mijn bed film kijken met mijn gebakje :). Ook dan is het feest compleet! Dus helaas weinig foto’s.
Thuisfront
• Het thuisfront wordt regelmatig verwend met een verrassing.
• Gelukkig is het hier 38 graden warmer dan in Nederland 🙂
[svgallery name=”2012-02-03-vietnam”]
1 en 2 februari 2012, fietstocht, Hoi An Vietnam
[anchor id=”1_feb_2012″]
Wauw, ik begin echt een beetje aan de Vietnamese gewoonten te wennen. Vanmorgen bevestigde ik de boeking voor een tour naar de Cham islands, maar moest deze in een hotel betalen. Aangezien ik me om 12.30 uur moest melden voor de tweedaagse fietstocht probeerde ik weer efficiënt te handelen. Ik koos weer voor brommervervoer, maar dit keer met al mijn rugzakken. Die arme kleine Vietnamees kon nauwelijks over mijn rugzak heen kijken, maar bracht mij snel naar het hotel. Ik vond het vreemd daar te moeten betalen, terwijl het reisbureau aan de overkant bleek te zijn. Hopelijk loopt dit weer goed af. De fietstocht was op loopafstand, althans als je de kaart niet verkeerd om houdt. Een aantal brommertaxi’s hadden hierom de grootste lol en zetten mij uiteindelijk aan de andere kant van de stad af. Ik nam nog een lekker broodje en meldde mij bij Heaven and Earth voor de full moon tour. Ik heb zoveel indrukken opgedaan, dat het een lang verhaal wordt, maar ik zal de landgewoonten apart zetten.
Ik bleek de enige deelnemer te zijn en had dus een privégids en de tweede dag zelfs twee gidsen: Vong, de Vietnamese, en Pascal, een Fransman die getrouwd is met een Vietnamese en eigenaar van Heaven en Earth. Vong is een echt toppertje en ik had aan het einde van de dag pijn in mijn kaken van het kletsen met haar en het groeten van alle dorpsbewoners, die bij het zien van een toerist naar buiten renden om hallo te zeggen.
Via the old town fietsten we naar een pont om ons over te zetten naar het eiland Câm Kim. Daar bezochten we een scheepswerf en kreeg ik uitleg over de bouw van traditionele houten boten. De boten hebben aan beide zijden ogen en daarover had Vong drie verhalen. Een ervan had iets te maken met geesten, daarin geloven ze hier heilig. De andere had ermee te maken, dat Vietnamese mannen teveel drinken en de ogen de weg moeten wijzen. De derde is mij ontgaan na zoveel informatie.
Daarna kreeg ik uitleg hoe uit schelpen werkelijk de mooiste dingen worden gemaakt en ik kon het natuurlijk weer niet nalaten een aandenken te kopen. De vraag is nog waar ik dat ik mijn rugzak ga proppen, maar goed nog tien dagen met teveel zooi rondsjouwen en dan gaat het met Odette terug naar Nederland. Bij dit bedrijf waren de waterstanden van Hoi An op de gevel weergegeven, jaarlijks overstroomt het hier een paar dagen tot circa 1.80 meter en de bewoners wonen dan op de eerste verdieping en kunnen hun huis alleen met een boot verlaten.
Op ditzelfde eiland bezochten we een ijsmakerij. Dit ijs wordt voornamelijk aan de horeca geleverd en voor bruiloften gebruikt en wordt in een gammel karretje rondgebracht. Echter, in de zomer zijn de hotels de grootste afnemers. Zij gebruiken het om het zwemwater af te koelen!
In deze omgeving worden voornamelijk rijst, pinda’s en rietstengels verbouwd. De laatste worden door vrouwen in heel dunne stengels gesplitst, vervolgens chemisch gekleurd waarna er in vier uur tijd hangmatten van worden geweven. Met slechts een kleine winst van € 0,15 worden die op de markt verkocht.
Onze volgende stop ging over basket boats. Toen de regering belasting ging heffen over langwerpige boten, bedachten de Vietnamese een originele oplossing: de mandboten. Dit zijn ronde mandjes van bamboe en waterdicht gemaakt met koeienpoep. Het vereist een speciale peddeltechniek om hiermee te varen, omdat bij gewoon peddelen de mand alleen rondjes draait. Na uitvoerige instructie waagde ik mij ook in zo’n gammel mandje waarin drie Vietnamezen kunnen zitten, maar ik vond een Europeaan wel genoeg. Ik peddelde fanatiek weg en wonderbaarlijk lukte het mij ook om terug te komen. Onderweg naar de lokale super plukten we melkfruit. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het was heerlijk. We dronken wat bij de buurtsuper. Door de eigenaresse wordt op de ver gelegen markt inkopen gedaan, deze spullen worden vervolgens aan de dorpsbewoners verkocht. De mensen hier zijn ongeloofwaardig aardig en komen allemaal kijken als er een toerist is. Als je dan nog een foto van ze maakt en deze laat zien, is het feest compleet. Ik wierp een blik in een van de huizen. Het interieur bestaat meestal uit: een tempeltje om de voorvaderen te herdenken, een bed, een waterput en een zeer eenvoudige keuken.
De route naar onze homestay was schitterend en via een bamboe tolbrug kwamen we op Duy Vinh-eiland. Deze brug was door drie families gebouwd, die het nu exploiteerden. Rond 16.30 uur arriveerden we bij de schoonfamilie van Pascal, de homestay. Vong gaf nog een rondleiding door het dorp en daarna hadden we een zeer uitgebreide maaltijd met de familie. Wat was ik blij met mijn vertalende gidsen, zodat er toch enig contact met de familie kon zijn. Pascal en ik kauwden nog op een legale hallucinerende noot in een blad gerold. Je krijgt er een rode mond van en wordt er high van. Alhoewel ik moet toegeven dat de werking wel meeviel.
Ik bleek de eerste gast te zijn, die op verzoek van Pascal een warme douche kon nemen. Dit hield in dat er warm water werd gekookt, dit werd in een grote kuip gemengd met koud water uit een soort douche. Vervolgens gooi je met emmertjes water over je heen. Er waren te weinig bedden, dus Vong zou haar bed met drie anderen moeten delen, terwijl ik een tweepersoonsbed voor mezelf had. Gelukkig maakte Vong gebruik van mijn aanbod om mijn bed te delen. Anders had ik me wel erg bezwaard gevoeld. We hadden de luxe van een bed, weliswaar zonder matras, maar we sliepen heerlijk.
2 februari 2012
De dag begon met een noedelsoep. Toen een rondleiding door het huis. Enkele noemenswaardigheden:
• De entree bestaat uit drie deuren: rechts voor vrouwen, links voor mannen en de middelste voor de geesten
• Er is altijd een soort mini-tempel waar de overgrootouders worden vereerd
• De kleding van het hele gezin hangt aan een touwtje
• De Vietnamezen handhaven twee kalenders: een zonnekalender (loopt gelijk aan die van ons) en een maankalender (loopt circa een maand achter). Pascal had hierover een grappig verhaal. Toen de familie vond dat hij gereed voor het huwelijk was, werd door de handlezer een datum geprikt. De hele familie uit Frankrijk boekten tickets voor 16 januari, maar je voelt het al aankomen, dit was volgens de maankalender, dus een maand later dan volgens onze kalender. De tickets konden niet worden omgeboekt en toen is de handlezer om een nieuwe datum gevraagd in de periode dat de familie over was.
Met de boot werden we naar Duy Thành overgezet. We fietsten daar een behoorlijk stuk met enkele koffiestops en tenslotte de lunch op het eiland Duy Hai. Daarna wandelden/fietsten we over het strand en hoorde bij een restaurant over twee jongetjes die waarschijnlijk waren verdronken. Zwemdiploma bestaat hier niet en van heide-en-ver waren mensen gekomen om te helpen zoeken. Onze privé boot bracht ons terug naar Hoi An.
Alsof dit nog niet genoeg was, bracht die lieve Vong al mijn bepakking en mij op de brommer terug naar het hotel en nam ze me vervolgens mee naar een horlogeverkoper. Zij moest het cadeau van haar vriend ruilen en ik was mijn horloge verloren. Ik kocht een onderwater horloge voor € 6,-. Ben benieuwd ….. Als laatste zette ze mij bij de kapper af. Ik gaf haar een flinke fooi en daarnaast nog wat geld voor de verjaardag van haar vriend vanavond in een koffieshop. Voor slechts € 10,- werden mijn grijze haren weggepoetst en ik ben zeer tevreden over mijn nieuwe kleur. Tussendoor kreeg ik voor dat geld ook nog een manicure- en pedicurebehandeling en werd ik op de brommer weer netjes bij het hotel afgezet.
In het Phuoc An hotel werkte wifi niet, maar na enig praten, kreeg ik een (bijna gratis) upgrade naar de duurste kamer met LAN-verbinding. Ik verblijf nu drie dagen in een soort balzaal met een tv zo groot als een filmscherm. Ik at nog wat bij de buren (café 43) kocht een winter meloendrankje, waarvan je volgens Vong afvalt….. en sluit mijn dag af met die veel te lange verhaal als dagboek voor mezelf, maar hopelijk ook om alle trouwe lezers een beeld te geven van het leven in Vietnam. Ontzettend leuk dat zoveel mensen mij blijven volgen en regelmatig een bericht achterlaten. Ik geniet van al jullie reacties!
Landgewoonten
• Het merendeel van het werk wordt hier door vrouwen verricht. De mannen zijn te lui en laten zich liever vollopen
• De vissers plaatsen plastic flessen met aas in het water, waaruit de vis niet kan ontsnappen
• Om te vissen laten ze ook grote netten in het water zakken, die ’s nachts worden verlicht waarop de vissen afkomen en vervolgens worden gevangen
• Iedere familie heeft een eigen tempel waar op bijzondere dagen enkele honderden mensen komen om de overledenen te herdenken
• Voor de opoffering aan overledenen zijn hele pakketten met papieren overhemden, telefoons, brommers enz. te koop. Ik dacht eerst dat het kinderspeelgoed was. Deze pakketten worden net als post geadresseerd en vervolgens bij de tempel gelegd en verbrand
• Vietnamezen pakken zich in met drie lagen jasjes, sjaaltjes en wat voor kleding je maar kan bedenken, omdat ze niet bruin willen worden
• De grafstenen hebben per familie een kleur.
[svgallery name=”2012-02-01-vietnam”]
31 januari 2012, Hoi An
[anchor id=”31_jan_2012″]
Vanmorgen bracht de hotel shuttlebus mij om 7.00 uur terug naar het Sunflower-hotel, waar ik zowaar een ontbijtbuffet aan het zwembad had.
Om 8.15 meldde ik mij bij het ontmoetingspunt van Red Bridge Cooking school voor een cursus Vietnamees koken. Hoe handig dat internet, de digitale bevestiging gaat gewoon via de telefoon. Deze tour is een echte aanrader. Na een welkomstdrankje gingen wij met vijf personen en een gids naar de markt om inkopen te doen. Tevens werd er het een en ander uitgelegd over gebruik van bepaalde spullen. Daarna gingen we met de boot naar de idyllische locatie van de kookschool. Echt adembenemend. Na een rondleiding door de kruidentuin startten we met de kookles. Eerst werd er het gerecht gemaakt door een kokkin met veel humor en daarna moesten we zelf aan de bak. Alles bij deze kookschool liep als een geoliede machine. Een grote hoeveelheid personeel zorgden ervoor dat onze spullen voor ieder gerecht gesneden en wel klaarstonden. Uiteraard mocht je van je eigen kookresultaten genieten. Tot slot werden er ook nog twee gerechten buiten op het terras geserveerd. Rond 13.00 uur kwamen we weer in de haven van Hoi An aan.
Ik nam wat laptop-tijd en ging toen op zoek naar een hotel voor de komende dagen, omdat Sunflower net te ver van het centrum ligt om er ’s avonds alleen heen te lopen. Onderweg kon ik de verleiding van een gezichtsbehandeling, die vreemd genoeg met een voeten bad begint, niet weerstaan. Vandaag wil ik op tijd gaan slapen, alhoewel het alweer tegen twaalven is.
[svgallery name=”2012-01-31-vietnam”]
30 januari 2012, Hoi An Vietnam
[anchor id=”30_jan_2012″]
Hoewel ik behoorlijk moe was van de treinreis huurde ik toch een fiets om Hoi An, de lampionnen stad, te verkennen. Eerst had ik om 13.30 uur een verlaat ontbijt bij Café 43. Een adres dat ik van andere back packers had gekregen. Daarna fietste ik nog wat rond. Deed enkele inkopen, omdat ik een slot was verloren (ja, ik verlies nogal eens wat 🙂 ) en kocht verse originele i-pod oren voor slechts € 5,-.
Wat een gezellige plaats is dit: met een autovrije binnenstad, veel terrassen aan de rivier en zo on-Vietnamees met mooie statige oude herenhuizen. Ook de mensen zijn ontzettend aardig. Daarnaast is het strand ook dichtbij. Helaas was het hiervoor nog geen weer; het is wel 20 graden, maar bewolkt met een miezer regen. Dus altijd beter dan de vrieskou in Nederland.
Om 19.00 uur was ik terug in het hotel en liet daar wat eten aanrukken, terwijl ik nog werkte, de nodige reserveringen voor de volgende tours en vliegtickets maakte. Het is bijna aangenomen werk al dat geregel, maar via internet gaat het meestal vrij goed. Tot slot gaf ik nog wat was af, die ik morgen in het andere hotel hoop terug te krijgen.
Het back packers volkje
Het back packers volkje lijkt een soort rondreizend circus door Azië. Regelmatig word ik aangesproken door mensen met de vraag of ik ze nog herken. Zo kwam ik vandaag mensen tegen die ook in noord Laos in Muang Khia (de spookstad) waren vastgelopen. Op terrassen wordt er bij elkaar aangeschoven en verhalen, tips en boeken uitgewisseld.
[svgallery name=”2012-01-30-vietnam”]
29 januari 2012, Hanoi Vietnam
[anchor id=”29_jan_2012″]
Nog een kleine terugblik naar de hotelervaring van gisteren. Ik had mijn mega-rugzak achtergelaten bij Especen-hotel, bij terugkomst bleek er geen eenpersoonskamer meer beschikbaar te zijn. Dus ik kreeg een tweepersoonskamer op de vierde verdieping. Door ervaring wijs geworden dat internet ver van het modem vaak niet werkt, testte ik eerst de wifi. Die deed het dus niet, toen bleek er opeens op de eerste verdieping wel een eenpersoonskamer beschikbaar te zijn. Toen ik over de prijs wilde onderhandelen, kon ik zelfs een upgrade krijgen naar een de luxe-kamer in het Original Especen (€ 15,-). Het hotel heeft namelijk meerdere locaties en in de luxe-kamer werkte wifi prima en ik zat er als een prinses bij. Een kamer waar je geen brommergetoeter hoorde en die zelfs een flat screen tv had. Kortom, ik sliep prima en was klaar voor wederom een volle dag.
Om de dag relaxt te beginnen, was ik voor mijn ontbijt bij Highland coffee neergestreken. Daar mijn trein om 15.45 zou vertrekken, koos ik toch de meest efficiënte manier om van A naar B te komen, namelijk achterop bij een van de zes miljoen brommertjes. In het hotel had ik al prijzen gevraagd, zodat ik een uitgangspunt voor de prijsonderhandeling had. Dat verliep allemaal voorspoedig en ik kreeg gelukkig nog een helm op mijn hoofd, want door het rood en tegen het verkeer in rijden, is hier de normaalste zaak van de wereld als je maar doorlopend toetert. Mijn deodorant begaf het dan ook al spoedig, maar ik was in no-time bij het Ho Chi Minh-mausoleum. Hier verliep alles met militaire precisie. Eerst moest ik mijn tas inleveren en door security, maar ik mocht wonderbaarlijk mijn camera bij me houden. In twee rijen dik werden we over het plein gedirigeerd, waar ik bij een volgende stop alsnog mijn camera moest inleveren. In een soort mars parade kwamen we bij het mausoleum waar mensen ook petjes e.d. af moesten doen. Kortom, Ho Chi Minh wordt met de grootste eerbied behandeld. Ik vond het toch een vreemde gewaarwording zo’n gebalsemd iemand.
Als bij een geoliede machine waren mijn spullen weer aan de andere kant van het mausoleum afgeleverd en kon ik gelukkig alles weer in ontvangst nemen. Ik liep nog even over het plein rond en sprong toen weer achter op een brommer naar de Temple of Literature.
In contrast tot het mausoleum was het hier een grote toeristische chaos. Ik heb me dan ook beperkt tot het maken van wat foto’s en liet buiten de tempel mijn Vietnam souvenir maken. Een heel mooi zijde doek met mijn naam in het Vietnamees. Aangezien de verf moest drogen, vonden de inwoners het nogal lachwekkend dat ik breeduit met mijn nieuwe aanwinst over straat liep. Iedereen wilde eraan zitten en mijn naam lezen. Het werd bijna gezellig :). Helaas ben ik deze aanwinst verloren en daar baal ik wel een beetje van. Mijn laatste attractie voor vandaag was een bezoek aan restaurant KOTO (Know One Teach One; een vraag van mijn afscheidsquiz). In dit restaurant worden kansloze jongeren opgeleid voor een horecabaan. Alhoewel ik nog redelijk vol zat van het ontbijt, ging ik toch maar naar binnen (vervelend, he? :)) en genoot weer van enkele Vietnamese gerechten. Hiermee kwam gelijk een einde aan mijn Hanoi-tijd en ik brommerde terug naar het hotel; alwaar ik een taxi met afgesproken prijs liet bestellen om naar het station te gaan.
In zulke mensenmassa’s word ik dan weer wat onzeker en liet me er weer inluizen. Een soort zwerver tilde mijn over zware rugzak (sis, laat die ruimte in jouw rugzak maar lekker leeg hoor, die vul ik wel als jij weer naar huis teruggaat) naar de wachtkamer. Ik wilde hem een fooitje geven, maar die nam hij niet aan. Ik begon echt te geloven dat Vietnamezen toch aardig zijn. Echter ……… toen ik na een kwartier wilde instappen, kwam de zwerver weer aangelopen en bracht mijn tas tot in mijn coupé en nu wilde hij opeens 25.000 vnd hebben. Ik had er nog 9.000 in mijn tas en kon daarmee van hem afkomen. Ondertussen werd er nog wat reparatiewerk aan het treinstel gedaan.
Die trein: is ook weer een verhaal apart. Ik had als tip gekregen de Livi-trein te nemen met een vierpersoonscoupé met soft sleeper. Zo gezegd, zo gedaan. In tegenstelling tot de schitterende afbeeldingen op internet, bleek het gewoon een extra wagon gekoppeld aan de reguliere trein te zijn en qua inrichting herkende ik ook niets van de plaatjes. Gelukkig was het wel een vierpersoonscoupé, want de rest van de trein waren zitplaatsen en zespersoonscoupés, waarbij de passagiers in drie lagen boven elkaar lagen gestapeld. Ook de gangpaden zaten proppievol, zodat de restauratiewagen onbereikbaar was. Ik deelde mijn coupé met twee anderen en waarschijnlijk zie ik er hongerig uit, want ik kreeg een pasteitje en pinda’s van ze en twee Nederlandse meisjes haalden een cola en popcorn voor mij. Zo aardig allemaal. Ik voelde me absoluut niet op mijn gemak in deze chaos, die nog erger werd toen ’s morgens om 7.00 uur mijn coupégenoten al uitstapte, terwijl ik nog drie uur door moest naar Danang. Vervolgens werden de vrijgekomen plaatsen opgevuld met heel veel Vietnamezen en zakken rijst. Ja, het feest was compleet.
Hoog tijd voor een sigaretje bij de koppelstukken en een rondje farangs om te kijken of ik iets kon regelen voor het 30 km-traject van Danang naar Hoi An, omdat ik geen zin meer had in het openbaar vervoer. Ik had succes bij twee mensen uit Noorwegen waarmee ik de taxi kon delen en zij liftten weer mij op het door mij gereserveerde hotel Sunflower (€ 15,-). Bij het hotel aangekomen, bleek mijn reeds betaalde kamer net under construction te zijn en werd ik verkast naar het Hoa Binh-hotel. Op zich ook een prima kamer, maar morgen ga ik terug naar Sunflower. Over mijn eerste Hoi An-ervaringen morgen meer, maar het is hier leuk.
[svgallery name=”2012-01-29-vietnam”]
[anchor id="27_jan_2012"] 27 en 28 januari 2012 Halong Bay Vietnam
Vandaag mijn tweedaagse trip naar Halong bay. Om 7.45 uur werd ik verwacht bij het reisbureau Handspan Adventure. Sis, wat was dit weer een top keuze. Geen massatoerisme en een Van Lent-achtige boot. Daarover straks meer. Het kostte nu slechts 15 minuten om bij het reisbureau te komen. We vertrokken in een goede minibus voor een rit van vier uur naar Halong bay met onderweg een tussenstop bij een sociale werkplaats. Een deel van de reizigers werd in een andere haven afgezet, naar later bleek voor de toeristische route. Met twaalf man werden wij een kwartier verder afgezet. Aangekomen in de haven werden we met een pont naar de boot Aloha Junk gebracht. De pont ging ook mee op reis en werd onderweg gebruikt om ons het laatste stuk naar de kayak-plaats en het vissersdorp te vervoeren.
Het leek alsof ik een Van Lent-boot betrad; wat een luxe en een geweldige kamer. Het eten aan boord was van hoog niveau en we genoten van maar liefst in totaal vier maaltijden. Al snel kwam het natuurwonder van de rotspartijen in de zee in zicht. Een bijna mysterieuze ervaring in de mist en lichte motregen. Na de lunch kayakte we naar een strand waar bij mooi weer gezwommen kon worden; alhoewel de stoere mannen onder ons namen ook een duik. Waar bij de toeristische route deze schoonheid met honderden anderen gedeeld moet worden, waren wij hier de enigen.
Na het diner wilde ik maar een ding: genieten van mijn luxe kamer en eindelijk had ik mijn eerste goede nachtrust. Na het ontbijt voeren we naar een vissersdorp. Een vreemde gewaarwording: mensen die in ‘woonboten’ tussen de rotspartijen leven , twintig kilometer vanaf de kust. Er was zelfs een school, ze leven van vis en eten dat van het vaste land wordt aangevoerd. Ook was er een parelkweker; waarbij kleine parels voor twee jaar om te groeien in oesters werden teruggeplaatst.
Na de brunch gingen we terug naar Halong bay city en reden in vier uur weer naar Hanoi. De tussenstop was bij een beeldhouwerij. Er is duidelijk te zien, dat Vietnam beter ontwikkeld is dan Laos: goede wegen, stenen huizen enz.
Facebook blijkt om beveiligingsreden vanuit Vietnam niet bereikbaar te zijn. Dus excuses voor het niet reageren.
[svgallery name=”2012-01-27-vietnam”]
[anchor id="26_jan_2012"]26 januari 2012, Hanoi Vietnam
Mijn eerste dag in Vietnam.
Ik vertrok om 11.30 uur uit het kakkerlak-hotel en had op de bonhighheels (travelling on high heels) het Especen-hotel gevonden, dat volgens googlemaps op een kwartier lopen lag. Helaas stuurde de receptioniste mij de verkeerde kant op, zodat ik 1½ uur met mijn bepakking door de Old Quarter liep. De straatnamen zijn onbegrijpelijk en de plattegrond was in grove lijnen. Aangezien ze hier anti-Amerika zijn, is alles alleen in het Vietnamees aangegeven. Alhoewel hypocriet genoeg hebben ze het liefst dat in US-dollars wordt betaald.
Uiteindelijk kwam ik in de goede richting en verliet de oude wijk, die als start voor mij toch iets teveel van het goede was, en kwam in het Cathedral District. Wat een verademing: chique winkels, hippe coffeeshops 🙂 en een prima kamer met zelfs warm stromend kraanwater.
Hoog tijd om dit deel van Hanoi te ontdekken. Wonderbaarlijk liggen in het centrum van de stad, waar alleen al 6 miljoen brommers toeterend rondrijden, een aantal meren. Het Hoan Kiem Lake was om de hoek van het hotel, wat een idyllische aanblik met mini-luchtballonen, de rode brug naar de in het meer gelegen tempel en ‘avonds lampionverlichting. Schitterend!
Ik kocht gelijk een eerste klas kaart voor de water puppet show om 15.00 uur en heb weer behoorlijk moeten zoeken naar het dichtbijgelegen reisbureau Handspan Adventure om mijn trip voor morgen naar Halong Bay te regelen. Er was te weinig tijd over om te boeken en ik haastte me eerst naar de show. Daar aangekomen bleek doodleuk mijn kaart te zijn doorverkocht. Ik kon tegen retourbetaling voor tweede klas kiezen, maar dan ging ik liever naar de voorstelling van 17.00 uur. Om foto’s te mogen maken, moest weer een dollar extra worden betaald. Tussendoor kon ik nu mooi nog mijn tour en gelijk een treinticket naar Dalang regelen. De water puppies-show vertelde een Vietnamees verhaal uitgebeeld met poppen in het water. Tot slot plofte ik met een bak Vietnamees eten in bed.
[svgallery name=”2012-01-26-vietnam”]’>