Thailand – Deel 2


[anchor id=”29_feb_2012″]
29 februari 2012, Chiang Mai, Thailand

Hoewel het voor mij al enige moeite kost het volle programma van My sister’s journey bij te houden, kan ik begrijpen dat het voor mijn trouwe digitale-volgers bijna onmogelijk is. Nogmaals dank aan allen die mij volgen op mijn site. Het doet me ontzettend goed te weten dat er op deze manier nog zoveel contact is met alle lieve mensen om mij heen. Gisteren waren dat maar liefst 130 unieke bezoekers! Reden voor mij om de verslagen te blijven schrijven en gelijk een kleine toelichting te geven op het vervolg van mijn reis.

Zoals sommigen van jullie denken, eindigt mijn reis over twee dagen niet in Amsterdam, maar ben ik pas op tweederde. Ik verblijf slechts één dag thuis, waar ik trouwens ook ontzettend naar uitkijk, en dan vervolg ik mijn reis naar Ecuador en de Galapagos-eilanden. De reden van deze constructie is puur financieel, omdat een ticket via Amsterdam naar Ecuador de helft kostte ten opzichte van een ticket rechtstreeks van Thailand naar Ecuador. Dus lieve volgers voorlopig blijf ik schrijven!

Terug naar het dagverslag. Waar ik een rustig dagje aan het zwembad had gepland, loopt dat bij mij toch altijd weer anders. Ik had maar een paar dingen op het programma. In de Lonely Planet had ik zowel voor ontbijt als diner een restaurant in de buurt van het hotel uitgezocht. Verder wilde ik nog naar de zijdefabriek en na een ‘gevangenis-massage’ neer ploffen bij het zwembad.

Het ging al mis bij het ontbijtrestaurant alhoewel het om de hoek van het hotel lag, kostte mij het weer driekwartier om het te vinden, maar het lukte me uiteindelijk toch om bij het Art Café te komen. Volgens mij staan de kaarten hier op z’n kop :). Om tijd te winnen, ging ik met de tuk tuk naar de zijdefabriek. Het bleek ver weg te zijn, want de eerste vroeg thb 350,-, maar uiteindelijk kwam ik er voor thb 100,- en het was inderdaad een half uur rijden.

Na langdurig shoppen, was het alweer 17.00 uur geworden en geen tuk tuk meer te vinden op dit industrieachtige terrein. Een brutaal mens heeft half Thailand, dus ik vroeg bij zo’n mega tuk tuk, die voor dagexcursies wordt gebruikt, of ik mee kon rijden. Geen probleem en ik mocht zelf de prijs bepalen (de rit was tenslotte toch al betaald door de meerijdende toeristen). Ik moest alleen wachten tot de officiële huurders terug kwamen en nam plaats voorin naast de chauffeur en terwijl we samen wachtten, raakten we behoorlijk aan de praat. Op die manier hoor je ook weer meer van een land. Deze arme man was zelfs neergeschoten geweest en toonde zijn drie buikschotwonden. Tegen verstopte neusholten had hij een of ander kruidengoedje, dat ik ook wel even mocht proberen. Ik denk dat ik de komende jaren niet meer verkouden word.

Na ongeveer twintig minuten reden we dan weg en werd ik bijna voor het volgende restaurant afgezet. Helemaal super en dat was het restaurant ook. Midden in Chang Mai, maar als een paradijs afgesloten van de stad. Het eten was buitengewoon goed en al mijn smaakpupillen genoten van het diner bij The Whole Earth. Een toprestaurant met eveneens zeer vriendelijke bediening. Morgen ga ik terug ……

Daar het hotel honderd meter van de nachtmarkt ligt, kocht ik daar nog wat souvenirs en ontdekte een veel minder toeristische kunstmarkt en vond daar ook nog wat presentjes. Voordat ik het wist, was het alweer 21.00 uur. Bij het binnenkomen in het hotel dook mijn vaste vraagbaak receptionist zowat onder de receptie; hij zal wel gedacht hebben: daar heb je haar weer. Toch lukte het een late uitcheck voor morgen te regelen, zodat ik tot vertrek naar het vliegveld gebruik kan maken van mijn kamer.

Dus: niet gezwommen, niet gemasseerd, niet naar de kapper geweest, niet naar de meeste bekende tempel Doi Suthep geweest en zo staan er nog heel wat dingen op mijn to-dolijst voor morgen. We will see ….. Ik ga nu eerst genieten van mijn kamerluxe.

Nagekomen bericht: shit, wat kennen sommige mensen mij toch goed. Ja, Jona de bestelling Tummers is doorgegeven 🙂

[svgallery name=”2012-02-29-thailand”]

 

[anchor id=”28_feb_2012″]
28 februari 2012, Mae Hong Son, Thailand

Ook de laatste dag Mae Hong Son is aangebroken. Ik wacht nu op mijn kortste vlucht, een half uur, op het kleinste vliegveld tot nu toe met slechts een maatschappij waarbij je kan inchecken, Nokair. Op het vliegveld zag ik ook dat Kanair in Noord-Thailand vliegt. Met deze vlucht begint met terugreis naar Amsterdam. Zo meteen vlieg ik naar Chiang Mai waar ik nog twee nachtjes in vijfsterren luxe zal doorbrengen. Donderdagavond laat vlieg ik door naar Bangkok waar ik een overstaptijd van circa drie uur heb voor mijn vrijdagnachtvlucht naar Amsterdam. Ik ben dan een dag thuis en dan begint mijn tweede deel van mijn reis naar Ecuador en de Galapagos-eilanden.

Ik heb tot 14.30 uur kunnen genieten van Mae Hong Son. Eerst zocht ik een door Lonely Planet aanbevolen ontbijtrestaurant, maar dat was ‘verdwenen’. Daarna liep ik nog even over de markt; ze maken hier veel gebruik van plastic zakjes om eten in te doen, die op een onmogelijke manier met elastiek worden dichtgemaakt. Terwijl ik rond reed, zag ik het betreffende restaurant aan het meer liggen (verhuisd), zodat ik toch nog een goed ontbijt had.

Om 12.00 uur moest ik de brommer inleveren en ik word steeds brutaler, want liet me door het verhuurbedrijf gewoon naar het guesthouse terugbrengen. Reizen in het laagseizoen heeft ook voordelen, want vandaag kon ik voor de Thaise lunch bij het personeel aanschuiven. De kippenvellen heb ik maar aan de honden gevoerd. Het laatste uurtje bracht ik bij het zwembad door, toen snel nog even onder de douche gesprongen. Gelukkig was het geen enkel probleem later uit te checken, zodat om 14.30 uur de tut tuk kon voorrijden. Binnen drie minuten was ik op het vliegveld, dat aan de rand van het dorp ligt.

Het vliegveld is zo kleinschalig dat het vliegtuig voor de deur van de vertrekhal stond geparkeerd en je zo kon instappen. Alhoewel de vlucht zeer kort was, kregen we water en zelfs Nok-nootjes.

http://www.youtube.com/watch?v=4UQpJ-LqWEg

Ik vergat even het luxe-ritueel en reed met de tuk tuk in plaats van de taxi bij het vijfsterren hotel Dusit D2 voor. De portier keek met afgrijzen naar mijn toch ietwat stoffige rugzak, trok zijn witte handschoenen uit alvorens hij de rugzak naar binnen bracht. Ik lag helemaal in een deuk. Gelukkig had ik wel een nette jurk aangedaan, maar de Teva’s daaronder waren eigenlijk geheel misplaatst. Ik heb dan ook maar snel een paar Havaianas-slippers gekocht op de nachtmarkt; alwaar ik ook gelijk at.

Na een rondje hotel met zwembad vond ik het hoog tijd lekker in bed te gaan liggen. Alhoewel het ook een vijfsterren hotel is, kan het niet tippen aan Peninsula in Bangkok, maar eerlijk is eerlijk: het is een prima stek voor twee nachten.

[svgallery name=”2012-02-28-thailand”]

[anchor id=”27_feb_2012″]
27 februari 2012, goodbye Pai, hello Mae Hong Son, Thailand

Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van Pai River Corner en nam nog een laatste foto van de mooie zonsopgang vanuit mijn appartement. Goodbye Pai.

Met de Laotiaanse inschrijfmethode voor vervoer in mijn hoofd, meldde ik me driekwartier voor vertrek bij het busloket. Ook hier ging het inderdaad bij inschrijving en was er gelukkig nog plaats in de minibus; gelijk een kaartje gekocht. Ik had ook voor de goedkopere lokale bus kunnen kiezen, maar die doet er ruim een uur langer over en met het idee dat de reis 1400 bochten zou hebben, ging ik toch voor luxe voor € 3,75. Er was nog tijd voor een wake up koffie, want het hotelontbijt had ik overgeslagen, omdat ik nog genoeg lekkernijen bij me had voor onderweg.

De chauffeur was een oude chagrijn en anti-farang. Ik moest mijn ticket laten zien bij het inladen van mijn rugzak, twee tellen later wederom bij het instappen in de bus en toen ik zat, wilde hij mijn kaartje weer zien. Vervolgens moesten de drie farangs bij elkaar gaan zitten. Vreemd gevoel hoor om zo te worden gediscrimineerd. In ieder geval vertrokken we klokslag 8.30 uur en het aantal bochten was niet overdreven. Het eerste gedeelte probeerde de chauffeur de afstand tot de voorganger maximaal een halve meter te laten zijn en we vlogen van de ene kant naar de andere kant van de bus, maar het kon nog erger. Toen de voorrijder was verdwenen, gaf hij echt gas en moest ik me met twee handen vast houden om niet door de bus te worden geslingerd. Binnen een half uur zat de vrouw naast mij al te kotsen en bood ik haar een Fishermanfriend aan. Als je de mensen hier iets geeft, nemen ze er niet een, maar je krijgt het nooit meer terug. In dit geval hoefde dat van mij ook niet zo nodig :). Om al die geluiden niet te horen, zette ik mijn i-pod op maximaal volume en tegen de stank, mijn achterbuurvrouw deed inmiddels ook vrolijk mee, richtte ik de airco midden op mijn gezicht. De hele weg zat ik met kippenvel, maar wat was ik blij geen ontbijt te hebben genomen. Dat was mijn redding. Onderweg hadden we weer twee checkpoints waar alleen de niet-farangs hun paspoort moesten laten zien. Achteraf blijkt dit te zijn om Birmese vluchtelingen te onderscheppen. Door al dat gerace kwamen we ruim een half uur vroeger in Mae Hong Son aan.

Ik nam de tuk tuk naar Sang Tong Huts. Wederom een idyllische plek met negen huizen verdeeld over een enorm en bergachtig terrein en zelfs een zwembad! Naast de huizenverhuur worden hier ook honden opgevangen; dus helemaal de plek voor mij (sorry, Jootje voor jou zou het niets zijn). Er lopen honden van allerlei gradaties en ik vind ze allemaal even lief. Hier wordt echt goed voor ze gezorgd. Ik zag zelfs geen vlooien. Terwijl ik wachtte op de manager ging ik zelf al de huisjes af, want overal zaten sleutels in. De boeking was vervolgens snel gemaakt.

Ik krijg het steeds luxer, want dit keer werd mijn brommer bij het guesthouse afgeleverd. Jammer, dat er niet werd verteld dat ik deze scooter eerst met de achterkant van de sleutel moest ontgrendelen. Daar stond ik in the middle of nowhere met een brommer die ik niet meer aan de praat kreeg. Lekker hoor in 36 graden met een helm op je hoofd. Maar, uiteindelijk kreeg ik het toch voor elkaar.

Mijn planning was om naar Pooklon Country Club te gaan, het meest bekende modderbad in Thailand, maar ik kreeg de tip naar de grens van Birma door te rijden. Dat leek me ook wel een uitdaging en het zou voorbij Pooklon liggen, dat 16 kilometer vanaf Mae Hong Son ligt. Echter, na driekwartier rijden met toch wel een gemiddelde snelheid van 50 km/per uur had ik Pooklon nog steeds niet gevonden. Ik ging terug en vanaf deze kant stond zowaar wel bewegwijzering. Althans de bewegwijzering was slechts eenmalig, of alleen in het Thais, om een kleine straat in te gaan; toen kwam ik in een dorp waar ik nog zes afslagen moest nemen en bij iedere afslag riep ik maar Pooklon tegen een bewoner, Engels wordt hier nauwelijks gesproken, en dan werd de richting weer met een handbeweging aangeduid. Ik geloof dat ik er uiteindelijk twee uur over heb gedaan. De omgeving is hier zo mooi dat ik foto’s blijf maken en het lijkt ook wel weer vlinderparadijs.

Dat laagseizoen blijft me hier verbazen. Ik denk dat er bij het modderbad twintig man personeel rondliep voor de schamele drie gasten, waarvan ik er een was. Ik liep een beetje rond en koos voor een korte behandeling. Het water voor de behandeling werd door een raam aangegeven. Het gaat toch anders dan in Nederland :). Ik heb toch niet zoveel met die modder en toen het masker zowat in mijn neus werd gesmeerd, werd ik lichtelijk onpasselijk van de geur.

Door mijn tijdverlies en de slechte bewegwijzering reed ik maar niet door naar Birma, maar ging terug naar het dorp. Het kost me altijd enige tijd de weg weer te vinden, maar uiteindelijk kwam ik bij het meer dat hier in het dorp ligt. Dat zag er weer heel gezellig uit en is absoluut niet toeristisch. Hoe bizar om in een café Thaise Droste-blikken te zien staan.

Ik had me opgegeven voor het diner bij het guesthouse om 19.00 uur en kwam klokslag 19.00 uur binnenlopen. Het gehaast was voor niets, want het diner voor drie was pas om 20.30 uur. Dus tijd over om nog even achter de laptop te duiken. Dat houten ding dat over het keyboard marcheert, is een beest. Ze hanteren hier trouwens weer het boekjessysteem. Je pakt zelf je drinken en noteert het in het betreffende appartementenboek. We aten heerlijke Thaise gerechten.

Helaas weer een dag voorbij. Nog drie nachtjes slapen en de vierde in het vliegtuig en dan ben ik terug in Amsterdam.

[svgallery name=”2012-02-27-thailand”]

[anchor id=”25_feb_2012″]
26 februari 2012, love in Pai Thailand

Wederom een lekkere rustige start en tegen de middag stapte ik pas op de brommer met als doel de hot spring Ta Pai. Als toerist moest ik een belachelijke entree betalen en als je vervolgens dan alleen een soort waterval met verschillende niveaus ziet, is het toch wel enigszins teleurstellend. Uiteraard is het wel bijzonder dat het water een temperatuur van zeker 40 graden heeft (water wordt door de aarde opgewarmd en komt door de ontstane druk naar de oppervlakte). Er werden eieren in gekookt en sommige mensen poedelden er lekker in, maar ik vond het te warm en mijn voorkeur ging toch uit naar een verkoelende duik in het hotelzwembad. En verkoelend was het, grrrr. eigenlijk best wel koud. Het is ook nooit goed he :)?

Mijn plan om naar de grotten van Soppong te gaan, die tot de grootste van Thailand behoren, heb ik laten varen, omdat ik het niet aandurfde om tijdens de rit door de bergen alleen ergens in de bergen te stranden op mijn brommertje. Dus gaat ook gewoon op de lijst voor de volgende keer.

Na mijn zonnebad ging ik weer naar een bijzonder massagehuis waar ook de opleiding tot masseur wordt gegeven. Dit keer koos ik voor iets anders: een herbal massage. Ik had eigenlijk geen idee wat ik moest verwachten en zag mezelf in gedachten alweer onder de modder of een ander goedje zitten. Echter, dit was niet het geval; ik werd per ledemaat gemasseerd op een werkelijk geweldige manier en daarna werd dat gedeelte met vochtige in kruiden gedrenkte sponsen van 42 graden af gedept. Het was zo relaxend dat ik soms wakker schrok van mijn eigen gesnurk. Wauw, was ik hier maar eerder heen gegaan.

Het liep inmiddels alweer tegen 19.00 uur en ik leverde mijn brommer af getankt (€ 2,-) in. Ik had behoorlijke trek gekregen en at op de markt voor € 1,- een geweldig zoet/zuur kipgerecht. Een paar mannen vonden het blijkbaar zo leuk dat ik van de kokkin foto’s nam, dat zij ook op de foto wilden. Vooruit dan maar weer …….

Ik vind de jaren ’60 natuurlijk al helemaal geweldig, maar in Pai word je hierin helemaal meegesleept. Overal staan mannen en vrouwen jaren ’60-muziek te zingen, zijn er allerlei bijzondere mensen en eten ze patat uit een bananenblad. Ik ben heerlijk in die sfeer meegegaan en kocht een hele uitzet van gekleurde haarballetjes tot enkelbandjes. Ach ja, ik doe ook eens gek (soms blijf je wel 20 :)).

Ook moest ik nog langs het reisbureau of mijn rafting trip morgen naar Mae Hong Son nog door zou gaan, maar helaas te weinig deelnemers. Nu probeer ik morgen maar of ik een bus daarheen kan krijgen. Erg jammer, want het had me heerlijk geleken al dobberend over de rivier bij de volgende bestemming aan te komen.

Nu geniet ik nog van wat viskoekjes en een groene thee gebakje en ga zo lekker slapen, want morgen weer vroeg op.

[svgallery name=”2012-02-26-thailand”]

[anchor id=”25_feb_2012″]
25 februari 2012, Pai Thailand

De dag begon met mijn ontbijt bij Baan Pai River, daarna ben ik dus verkast naar Pai River Corner. Wat een heerlijke locatie met slechts negen appartementen, aan de rivier, met zwembad en stijlvolle kamers.

Daarna heb ik mijn raft-tour naar de volgende plaats Mae Hong Son geboekt voor over twee dagen. Helaas hoor ik morgenavond pas of het doorgaat, omdat het hier laagseizoen is en er minimaal drie deelnemers zijn vereist. Ik ben me helemaal te buiten gegaan aan de aanschaf van een geweldige broek met ’t shirt in hippiestijl. Wat ben ik hier blij mee voor de slechts luttele € 8,-. Om het optimale vakantiegevoel te houden, genoot ik nog van koffie met gebak. Verder nog een waterapparaat op een van de foto’s.

In de middag ben ik met mijn scooter via allerlei binnendoor weggetjes en door authentieke Thaise dorpjes naar de Pam Bok waterval gereden. Onderweg kwam ik langs een soort boerderij waar ze fruit teelden, maar door landscheuren is de grond niet meer bruikbaar. Nu kon je er een red sorrel drankje drinken tegen storting van een vrijwillige donatie. Ik zat nog niet aan een tafel of deze was vol gezet met allerlei fruit en zelfs red sorrel-wijn. Dit zijn toch ook bijzondere dingen om mee te maken. Hier tref je bijna Laotiaanse-taferelen: loslopende koeien en kippen. Ik maakte nog een stop bij de memorial Ta Pai bridge uit de tweede wereldoorlog. De waterval was lastig te vinden, maar met nog een ander stel kwamen we er uiteindelijk toch. Over de waterval eigenlijk weinig bijzonders; wel vreemd was dat de hele omgeving was afgebrand.

Tegen donker was ik pas terug, at een goede pizza en heb een uur onder de stortdouche gestaan. Dit appartement is echt genieten.

[svgallery name=”2012-02-25-thailand”]

[anchor id=”23_feb_2012″]
23 en 24 februari 2012, Pai Thailand

Eigenlijk loop ik een dag achter met mijn verslag en dat is toch best lastig. Ik doe zoveel dat ik het zelf amper kan bijhouden. Vandaar ook mijn uitgebreide verslagen, zodat ik thuis, over laaaaange tijd, mijn reis nog vele keren kan herbeleven. Vandaag dan ook maar twee verslagen, want ik dacht veel zal er niet te schrijven zijn over vervoer van A naar B en een beetje rondcrossen op een scooter. Soms pakken dingen toch anders uit ….. Dus weer een lang verslag.

23 februari

Ik had de minibus besteld voor doortocht naar Pai. Vaak word je dan eerst met eenvoudig vervoer opgehaald om bij een centraalpunt over te stappen. Zo ook vandaag, om klokslag 10.00 uur stond een maxi tuk tuk voor de deur en vertrokken we rond 10.30 uur vanuit het centrum met een propvolle minibus. De rit was ongeveer 135 km, maar grotendeels kriskrassend door de bergen waardoor we er drieënhalf uur over deden. De weg van Chiang Mai naar Mae Hong Son schijnt 1900 bochten te hebben en Pai ligt op een derde daarvan! Wat wel vreemd was dat we vlak voor Pai een soort grensovergang over moesten.

Bij aankomst in een nieuwe plaats neem ik altijd eerst maar een sigaretje om de omgeving op me te laten inwerken en tot de volgende stap te besluiten. Dit keer werd het me makkelijk gemaakt, want tijdens mijn ritueel kwam er gelijk iemand naar me toe en wees me de weg naar mijn guesthouse en dit zonder verdere bijbedoelingen! Pai is het dorp der liefde en overal hangen ’t shirts die de liefde aan Pai verklaren; verder staat het bekend als hippieplaats. De hippies zijn inmiddels wat vergrijsd en grotendeels vervangen door hun rondhangende kinderen, maar de sfeer in dit bergdorp is geweldig en onbeschrijfelijk en niet alleen vanwege de verrukkelijke banketbakker Cake Go ‘0’ :).

In ieder geval eerst mijn bagage gedropt in mijn bamboo hut bij Baan Pai Village, maar uiteindelijk sliep ik bij Riverside, het zusje of broertje van de Village. Ik zal de details besparen, maar ook hier heb ik een prima huisje. Alhoewel de douche te ranzig was om te gebruiken en het rook naar een chemische fabriek, sliep ik hier als een roos. Douchen skippen en ramen wagenwijd open en alles komt goed (peace). Overdag is het hier 36 graden, maar ’s nachts koelt het dusdanig af dat zelfs de airco uit kan.

Om gelijk in de lay-back sfeer van Pai te komen, plofte ik neer bij All about coffee, aanbevolen door Lonely Planet, een schattig houten koffietentje. Om 17.30 uur werd mij vriendelijk verteld dat ze gingen sluiten. Inmiddels was het dorp omgetoverd tot een kleurrijke buitenmarkt en na wat rondgeslenter at ik wederom overheerlijk in een steeg bij Mama Falafel. Ik besteedde nog heel wat tijd aan de compilatie van mijn zipline-flim en gedurende het uren durende downloaden hiervan viel ik heerlijk in slaap.

24 februari

Vandaag maar eens de tijd genomen om helaas alweer mijn laatste week Thailand te plannen. Volgens het boek zou ik naar het nog noordelijker gelegen Mae Hong Son gaan en vandaaruit naar het zuidelijk gelegen eiland Kho Tao. Dat betekent eerst terug naar Bangkok en dan met de nachttrein of een 19-persoonsvliegtuig van Solar air naar het eiland. Eigenlijk ben ik wel een beetje klaar met de nachttrein dus koos voor Solar air, maar tijdens het boeken bleek dat het vliegveld dat zij in Bangkok gebruiken nog steeds wegens wateroverlast was gesloten. Grom, in overleg met Odette onderzocht ik de mogelijkheden om naar het eiland Krabi uit te wijken. Dit is wel per vliegtuig bereikbaar, maar ik twijfelde of ik weer zoveel wilde reizen, terwijl ik me hier in het noorden heerlijk relaxt voel en straks in Ecuador hopelijk acht dagen op zee vertoef tussen al het natuurschoon van de Galapagos-eilanden. Als ik nu het eiland skip, zou er financieel ook meer ruimte zijn voor wat luxere hotels met zwembad voor een wat langer verblijf, zodat ik uitgerust aan mijn Zuid-Amerika uitdaging kan beginnen en het geeft een goede reden om terug te gaan naar Thailand.

Ik besloot het laatste te doen, huurde een scooter en croste over de terreinen van de vele resorts hier; onderwijl genietend van het berglandschap waar ik doorheen reed. Een paar uitschieters moet ik toch echt even vermelden, stel dat ik hier ooit terug kom :): ongeveer 800 meter van het centrum vond ik Montis resort, zeer luxueus en met een schitterend zwembad, qua prijs topend (€ 75,-); dan het 7 km verderop tussen de bergen gelegen idyllische Pripta met eigen hottube bij het huis gevuld met water uit de nabijgelegen bron (€ 22,50) en tot slot waarvoor ik koos Pai River Corner 100 meter vanaf mijn huidige guesthouse in het dorp, aan de rivier gelegen, mooie en schone kamers en een klein zwembad (€ 33,-). Wat kijk ik uit naar een uurtje keutelen in de badkamer. Goed, deze missie was volbracht op naar de volgende.

Om mijn rugzakgewicht terug te brengen naar de schamele 8,6 kilo heb ik ook mijn manicureset met Odette geretourneerd naar Nederland. Ach, ja wat zou je sjouwen als hier voor € 4,- de nagels weer op-en-top in orde worden gemaakt. Zo ook vandaag. Via de markt, waar ik me zowaar voor de eerste keer liet verleiden tot de aanschaf van een sieraad (alles moet weer worden meegezeuld), ging ik naar een Thais restaurant. Rond 22.30 uur kwam ik weer in mijn kamer. Hier voelt het zo veilig, dat ik ’s avonds gewoon over straat loop. Nog maar zeven nachtjes te gaan :(, maar ook gezellig om het thuisfront dan een dagje te zien. Om in de vakantiesfeer te blijven, zal ik al mijn volgers bijpraten na terugkomst uit Ecuador, 31 maart.

[svgallery name=”2012-02-23-thailand”]

[anchor id=”21_feb_2012″]
22 februari 2012, Chiang Mai Thailand

Na mijn werk mail te hebben weggewerkt, werd ik tijdens mijn ontbijt te vroeg opgehaald voor mijn zipline-uitstapje. Dit vond plaats in de bergen ongeveer driekwartier vanaf Chiang Mai.

Wonderbaarlijk was ik weer de enige en had ik twee begeleiders van Eagle Track voor de zipline- route met 22 platforms. Ik had dit nog nooit gedaan en vond het best wel spannend. Toen ik voor mijn eerste ‘vlucht’ vanaf het platform moest springen, dacht ik ook: waarom doe ik dit toch allemaal, terwijl ik lekker rustig op mijn bureaustoel had kunnen zitten? Maar na de eerste sprong was die angst overwonnen en vond ik het supergaaf. Behalve aan de zipline moest ik ook over smalle touwbruggen en houten zig-zag loopbruggen hoog boven de grond en vanaf sommige platforms naar beneden springen waarbij de lijn behoorlijk werd gevierd, zodat je redelijk snel naar beneden ‘viel’.

Na afloop stond er nog een uitgebreide lunch voor me klaar waarvan vier man kon eten. Dankzij de goede begeleiding van Mao en Udie en maximale veiligheidsmaatregelen vond ik het vliegen boven de jungle een geweldige ervaring.

Aan het eind van de middag was ik weer terug en boekte alweer het volgende hotel voor morgen in Pai waardoor helaas geen tijd meer was voor het zwembad. ’s Avonds at ik met Martine bij het kattenrestaurant en toen was de dag alweer om. Het lijkt wel of de tijd steeds sneller gaat naarmate mijn vertrek vanuit Thailand dichterbij komt. Ik moet eerlijk zeggen, dat het reizigersbestaan al aardig begint te wennen :). En dan te bedenken, dat ik maar voor korte tijd rondtrek in vergelijking met andere back packers, die minimaal een halfjaar en vaak ook langer onderweg zijn.

[svgallery name=”2012-02-22-thailand”]

[anchor id=”21_feb_2012″]
21 februari 2012, Chiang Mai Thailand

Vandaag helemaal niets gepland. Dus weer even tijd om de financiën op een rijtje te zetten, moet toch ook af en toe in beeld worden gebracht, wat werk te verrichten en ik keek zelfs RTL Travel! Om 12.00 uur ontbeet ik aan de rivier, dat blijft toch heerlijk.

Om in de relaxte mood te blijven, koos ik wederom voor een massage, maar dit keer wel een bijzondere: bij een vrouwengevangenis. In een rehabilitatieproject worden gevangenen in de laatste maanden van hun gevangenschap opgeleid tot masseuses. Waar ik dacht in een soort bedompte sfeer terecht te komen, waren het zeer gezellige en vriendelijke meiden en had ik de beste massage ever. Helaas mocht ik nauwelijks foto’s maken. Daarna slenterende ik nog door de stad, maar behalve tempels heeft die weinig te bieden.

’s Avonds at ik met Martine bij een drukbezocht Thais straattentje, maar de originele papaja-salade was voor mijn Europese smaakpupillen toch iets te pittig. Door een sfeervolle kunstenaarswijk aan de rivier wandelden wij in driekwartier naar de nachtmarkt en Martine ging helemaal los. De sushi was zo goedkoop, dat we die ook niet konden laten staan. We namen nog een afzakkertje bij een jam café en tuk tukte weer laat naar huis.

[svgallery name=”2012-02-21-thailand”]

[anchor id=”20_feb_2012″]
20 februari 2012, Chiang Mai Thailand, mijn eerste dag weer alleen

Het was toch wel weer wennen alleen wakker te worden. Ik nam mijn ontbijt dan ook op de kamer en checkte om 11.30 uur uit. Ik vertrok op tijd met de taxi naar Bangkok airport, omdat ik daar nog een deel van mijn bagage wilde opslaan. Dat ging eigenlijk vrij eenvoudig bij een soort depot. Doordat ik vroeg was, kon ik een plaats bij de nooduitgang bemachtigen voor mijn vlucht naar Chiang Mai. In anderhalf uur vloog ik dit keer met Nokair, een prima maatschappij waarbij ik zelfs nog een hapje kreeg, voor € 36,- naar Chiang Mai. De aankomst op het vliegveld was wat onwennig: ik werd niet aangevlogen door allerlei taxichauffeurs of tuk tuk-rijders, maar moest zelfs mijn best doen er een te vinden, die mij naar guesthouse Hollanda Montri bracht. Ik verbleef hier zeven jaar geleden ook en herkende nog veel. Het guesthouse wordt gerund door een Nederlander en Thaise waardoor je hier gewoon een broodje kroket kan bestellen, de Nederlandse radio en tv aanstaan. Ook best weleens lekker hoor 🙂

Vanaf mijn aankomst ben ik gelijk in een luie stoel aan de rivier geploft, uiteraard wel in de buurt van stroom, en kwam daar pas om 22.30 uur uit. De prijzen blijven me hier toch verbazen: ik had twee maaltijden, drie koffie, een shake en een cola voor slechts € 12,50. Ondertussen ontmoette ik nog een aardige vrouw uit Amsterdam waarmee ik morgen naar de nachtmarkt ga, omdat we daar allebei niet alleen heen willen gaan.

[svgallery name=”2012-02-20-thailand”]

[anchor id=”19_feb_2012″]
19 februari 2012, Bangkok Thailand, laatste dag samen met Odette

Wauw, zo’n bed wil ik thuis ook. Wat heb ik heerlijk geslapen in alle rust. Het ontbijtbuffet was uiteraard ook subliem met 1 binnen- en 2 buitenbuffetten. We genoten maar liefst anderhalf uur aan de rivier hiervan. Ik maakte nog gebruik van de board room voor enig printwerk en toen was het helaas alweer 12.00 uur, tijd om uit te checken en de kamer nog even te filmen.

Gelukkig werd de verloren sleutel niet in rekening gebracht :). We deden nog een keer luxe door met een taxi weer terug te gaan naar het Diamond House waar we de eerste nacht ook sliepen en nog acht kilo van mijn bagage stond. Het was wel weer even acclimatiseren in een kamer met stapelbed, maar Odette slaapt hier niet meer, want zij vertrekt rond 22.30 uur richting vliegveld.

Zo’n laatste dag is toch altijd een beetje vreemd. We hingen een beetje rond in de buurt van Khoa San road en Odette deed nog wat inkopen, we kochten nog de nodige applicaties voor op onze rugzakken, we dronken wat en lieten ons nog een keer masseren. Daarna hadden we de kofferdans, omdat Odette zoveel mogelijk van mijn bagage mee zou nemen. Het restant doe ik in een locker op BKK airport voor de laatste tien dagen in Thailand. Om de hoek van het hotel aten we nog Thais en we schreven een stukje in elkaars boek My sister’s journey. Toen was het toch echt zover: Odette haar taxi kwam voorrijden en voordat ik het wist of nog een foto kon maken, was ze al uit zicht :(. Goede terugreis lief zusje en nogmaals dank voor de geweldige week waarin we veel reisden en net zoveel lachten en dat alles op niveau! Love you xxx

[svgallery name=”2012-02-19-thailand”]

[anchor id=”18_feb_2012″]
18 februari 2012, Bangkok Thailand, samen met Odette

Na een goed ontbijtbuffet met vooral goede koffie en wat gekeutel op de kamer checkten we om 12.00 uur uit, zodat we het maximale uit onze kamer haalden. We blijven Nederlanders he :). Hoe decadent voelden we ons toen we in het viersterren hotel vroegen om een taxi te bestellen naar het vijfsterren hotel PENINSULA. We vonden het namelijk niet gepast met een tuk tuk te komen voorrijden. Voordat het zevensterren hotel Burj El Arab in Dubai opende, waar ik vorig jaar nog met Loeki aan de high tea zat, was Peninsula het beste hotel van de wereld.

Daar kwamen we dan aan met onze rugzakken, die netjes uit de taxi werden gehaald en naar de kamer werden gebracht. We wisten niet waar we moesten beginnen met zoveel luxe. Dus eerst een kort rondje door het hotel en toen naar de kamer waar we van de ene in de andere verbazing vielen. Werkelijk aan alles is gedacht: een bedieningspaneel naast het bed voor van alles van airco tot automatische gordijnen, wifi en lan-verbinding, bureau met fax, deurbel, tv in de badkamer, Peninsula-champagne en last but not least het geweldige uitzicht over de rivier en skyline van Bangkok. Bij binnenkomst werd er ook vers fruit gebracht met een boekje met toelichting per fruittype, de gasteninformatie was perfect zo lag er een brief over de bomaanslag en dat de ramen morgen gewist worden en het personeel is op topniveau getraind in klantvriendelijkheid.

In het kader van ‘kostenbesparing’ namen we eerst de hotelboot en daarna de reguliere boot naar Chinatown om daar een hapje te eten. Uiteindelijk kwamen we niet verder dan een tosti, want de eettentjes op straat zagen er toch iets te ranzig uit. Toen was het hoog tijd om alleen nog maar van het hotel te gaan genieten. Wat is het allemaal over de top: er stond een schitterend diner buffet klaar, er vonden drie bruiloften plaats, maar wij namen onze toevlucht tot het zwembad. Om het langgerekte zwembad heen, staan een soort lounge-huisjes met daarin: muziek, wifi-aansluiting en stroom, een ventilator, verlichting en twee ligbedden. We bestelden een non-alcoholic cocktail en twee overheerlijke gerechten. Daar zitten we dan: genietend van het uitzicht op het zwembad, op de rivier, alle luxe en dat ’s avonds om 21.00 uur bij nog steeds 29 graden. Dit is echt paradijs middenin Bangkok!

Tot sluitingstijd zaten wij aan het zwembad en namen ook nog een verfrissende duik tussendoor. Terugkomend in de kamer zag ik gelijk dat er iemand binnen was geweest, maar wij troffen aan: onze slofjes naast het bed, nieuw water, schone handdoeken en gesloten gordijnen. Nu ga ik genieten van een super bed en geluidloze airco.

[svgallery name=”2012-02-18-thailand”]

[anchor id=”17_feb_2012″]
17 februari 2012, Bangkok Thailand, samen met Odette

Ook nu weer een ‘gewone’ dag. Met de tuk tuk naar het treinstation en vanaf daar naar Bangkok.

In Bangkok namen we de metro, waar we nu wegens de bomaanslag ook door security moesten, naar Lumpini Parc; vlakbij ons viersterrenhotel Natural Ville. Onze kamer was nog niet klaar, dus we lunchten eerst en boekten een behandeling bij de naastgelegen Spa. Toen we weer in het hotel aankwamen, merkte de conciërge op dat de Spa veel te duur was. Hij kon voor minder twee masseuses op de kamer laten komen voor twee uur. In eerste instantie leek ons dat wel chique. Telefonisch annuleerden we onze afspraak en lieten de dames oproepen. Ondertussen gingen we naar onze kamer en onze mond viel open toen we het 60 m2 appartement zagen met alles erop en eraan: een kamer en suite, een keuken, twee flatscreen tv’s, badkamer met douche en bad enz.

Dit is duidelijk een district (Sukhomvit) met een heel ander niveau dan bij Khoa San road; met luxe winkels, hotels en enorme gebouwen.

Stom genoeg hadden we al onze spullen al uitgesteld toen de masseuses binnenkwamen. Dat begon gelijk vreemd: de eerste deed een grote boodschap met de bijbehorende geluiden op ons toilet en de tweede pakte een glas uit de kast en nam water uit onze fles. Odette en ik keken elkaar wat verbouwereerd aan en wisten niet goed wat we nu weer met deze situatie aan moesten en lieten de massages toch maar beginnen. Onderwijl observeerden ze al onze spullen en wij bespraken onze tactiek om weer van de dames af te komen. Odette begon een beetje te rochelen en snelde naar de badkamer alwaar ze een hoestaanval insinueerde. Ik keek bezorgd om het hoekje, maar kon ondertussen haast mijn lach niet houden, en gaf haar een fles water. De dames maakte ik wijs dat het een migraineaanval was en ik zocht naarstig naar ‘haar pillen’. Ik kon zo snel niets anders vinden dan een tube crème en gaf die maar aan Odette. Waarschijnlijk geloofden de masseuses onze act ook niet, maar ik betaalde het hele bedrag en zij waren tevreden zoveel geld in zo’n korte tijd te hebben verdiend.

Op ons gemak en genietend van alle luxe in onze hotelkamer maakten we ons klaar voor het diner met Odette haar collega en zijn man (Ron en Gerben). Hun hotel lag op vijf minuten loopafstand, maar wij deden er iets langer over :). Hoe leuk was het weerzien tussen Ron en Odette. We borrelden bij hun hotel en namen toen de taxi naar restaurant Bo Lan. Hier wordt Thais gekookt door een Engelse tweesterren kok. Het was een soort Librije op z’n Thais. We aten heerlijk, hadden een heel gezellige avond en waren uiteindelijk pas om 2.30 uur terug.

Daar sloten we af met het laatste kleinigheidje: de kluis ging niet open. Met twee man sterk kwam de nachtconciërge en verhielp het probleem, maar ondertussen deed het volgende probleem zich ook voor: ik stond opeens met een deel van de kraan in mijn hand. Toen alles was opgelost, stuurden we ze ook nog achter een of ander groot vliegend beest in onze kamer aan. Waar zouden we zijn zonder mannen :)? Eindelijk konden we gaan slapen.

Verhoogde beveiliging

In heel Bangkok merk je dat de beveiliging is opgevoerd na de bomaanslag. Zelfs bij hotels moet je door security poortjes.

[svgallery name=”2012-02-17-thailand”]

[anchor id=”16_feb_2012″]
16 februari 2012, Ayutthaya Thailand, samen met Odette

Vandaag kwam de tuk tuk-taxi om 8.00 uur voorrijden en bracht ons naar de lokale bus naar Suphanburi. De opstapplaats was gewoon op de hoek van een straat en gedurende de rit moest worden betaald. Het is ongelooflijk maar er waren drie farangs in de bus, wij twee en de ander was ook een Nederlands meisje. Wat zijn we toch een reislustig volkje. Na twee uur kwamen we aan in Suphanburi en voordat ik het door had stond mijn rugzak alweer in een mini-bus naar Ayutthaya en moesten wij aan een tafel ons kaartje kopen. Stel je eens voor dat je in Nederland met lijn 70 op het station aankomt en vervolgens de chauffeur van lijn 3 je spullen overlaadt. Laat staan dat je een ticket ter plekke kan kopen. Bij ons moet je eerst via internet een OV-kaart kopen, opladen en dan ergens in een apparaat laten afschrijven. In ieder geval waren we om 12.00 uur in Ayutthaya en het PU-hotel lag op loopafstand.

Helaas hadden we weer een kamerdans. We boekten een royale driepersoonskamer, maar kregen een tweepersoonskamer op de tweede verdieping waar wifi niet werkte en volgens de boeking moest dat er wel zijn. Toen werden we naar een tweepersoonskamer met wifi verkast. Een uur later bleek dat andere Nederlanders de kleine kamer hadden geboekt. Er kwamen allerlei oplossingen waarbij wij onderling maar financieel moesten compenseren of zelf contact opnemen met Agoda (boekingsbureau). Wij hielden voet-bij-stuk en wilden of een financiële compensatie of een grote kamer met wifi. Uiteindelijk werd er een IT-er bijgehaald om wifi te regelen en hebben we nu een grote kamer met wifi. Dit gezeur een beetje zat zijnde, hebben we voor morgen in Bangkok maar liefst een viersterren hotel met zwembad geboekt!

Uiteindelijk hadden we nog een half uur om door de voormalige hoofdstad van Thailand te lopen. Om 16.00 uur werden we namelijk opgehaald voor een boottocht langs drie van de vele tempels waar Ayutthaya bekend om is. Door alle overstromingen die hier zijn geweest, kon je nog niet overal aan land wegens drassigheid. Hierna werden we afgezet bij de nachtmarkt waar wij nog wat zoetigheden aten en vervolgens de tuk tuk naar het hotel namen. De chauffeur sprak geen woord Engels, dus het onderhandelen ging via een rekenmachine waarop we bij toerbeurt een getal intypten; vervolgens moest de tuk tuk-rijder navragen waar ons hotel lag en reed alsnog verkeerd. De laatste oplossing was dat zijn Engelssprekende zoon werd gebeld waaraan Odette uitlegde waar we heen moesten en dat werd vervolgens door vertaald in het Thais.

Teleurstelling van de dag (Red.)

We hadden eigenlijk een manicure nodig, maar konden die hier niet vinden. Dus aten we maar weer wat en sloten daarmee onze dag af.

[svgallery name=”2012-02-16-thailand”]

[anchor id=”15_feb_2012″]

15 februari 2012, Kanchanaburi Thailand, samen met Odette

We hebben het inderdaad druk met ‘nietsdoen’ waardoor we pas om 4.00 uur gingen slapen en om 7.00 uur stonden we weer op. Dus vandaag waren we ietwat vermoeid. Echter, het programma ging door 🙂 . We startten wel rustig met een ontbijt aan de rivier. Agnes, het lijkt inderdaad rustig, maar wij zaten in het ‘rokershoekje’.

Ons eerste doel was het 35 kilometer verderop gelegen Safari Park. Het was een heerlijke verfrissende rit op de scooter. Onderweg kochten we benzine uit een fles en vulden de tank voor € 0,80. In een safaribus reden we door het park en zagen diverse diersoorten, maar de giraffen spanden toch de kroon. Wat was dat gaaf al die beesten met hun lange nek door het raam in de hoop een banaan of wortel te kunnen bemachtigen, maar ook de zebra’s deden aardig hun best een humoristische noot aan ons bezoek te brengen. Bekijk dit geweldige filmpje!

We tuften terug naar de brug over the river Kwai en huurden daar een long tail boat, die met een behoorlijke snelheid door de rivier scheurde. Onze timing aan het einde van de dag was perfect, zodat we genoten van de mooiste plaatjes bij zonsondergang. We hadden onderweg nog behoorlijke mazzel, want de benzine van Odette haar brommer was precies voor een benzinestation op. Gelukkig gebeurde dit niet ergens op een verlaten stuk.

We liepen ook nog even over de markt en konden de verleiding van allerlei onbekend ‘fruit’snoep in de mooiste kleuren niet weerstaan. We laadden onze brommers vol en snelden nog naar de avondmarkt voor de laatste inkopen. Het lukte helaas niet een minibus te regelen voor de reis morgen naar Ayutthaya dus dat wordt de lokale bus. Tot slot zijn we nu weer bij Appel and Noi neergeploft voor weer een heerlijke maaltijd.

De doktersafdeling

Alhoewel de liters sap en water aan alle kanten mijn lijf uitloopt, houd ik ook liters vocht vast, getuige mijn klompvoetjes. Vandaag dus maar naar de apotheek voor plaspillen en gelijk nog wat andere medicijnen, die je bij ons alleen op recept krijgt, maar hier gewoon voor weinig kan kopen.

[svgallery name=”2012-02-15-thailand”]

[anchor id=”14_feb_2012″]

14 februari 2012, Kanchanaburi Thailand, samen met Odette

Gisteren stond er nog een cadeautje van Odette geëtaleerd op mijn bed. Een zakje met herbal essence.

De wekker ging weer vroeg, 7.00 uur. Desondanks moesten we ons toch nog haasten met douchen, inpakken, verplaatsen van de scooters om om 8.00 uur klaar te staan voor onze dagexcursie. We konden nog net een bak koffie naar binnen gieten voordat we werden opgehaald.

We hadden een kleine groep, bestaande uit een chagrijnige oude Ier en wij twee. In vijf kwartier reden we naar de Errawan-watervallen, die uit zeven lagen bestaat. Daar Odette de weg wist, gingen we op eigen houtje. Op niveau vier namen we een heerlijke duik tussen de vissen en pakten we ons Valentijns-cadeau van Onno uit. Op de terugweg stonden we opeens midden tussen de apen. Dit was zo schattig om te zien, dat we de tijd vergaten en iets te laat terug waren voor de lunch. Vanaf dat moment keek de Ier ons niet meer aan. Daar we bij de Hellfirepas ook door onze bus werden gezocht, we zaten gewoon ergens te roken, verloor de gids ons sindsdien niet meer uit het oog. We werden er erg lacherig van.

Na het nuttigen van onze Padthai reden we naar Hellfirepas museum. Hier kregen we geschiedenisles over de Japanners die in de Tweede Wereldoorlog onder andere Thailand hadden overgenomen en voor de verbinding en verovering van Birma onder dwang door gevangen een spoorlijn van 413 kilometer en een brug lieten bouwen tussen Thailand en Birma. De gevangen moesten onder erbarmelijke omstandigheden (geen kleding, twee kopjes rijst per dag, 18 uur werken in de zinderende hitte en gedurende de nacht) dit werk verrichten. Hierbij vielen dan ook duizenden doden. Thans is er nog slechts een heel klein deel in tact. Wij bezochten het deel waarbij een berg acht meter diep moest worden uitgehakt en reden over een stuk van het spoor. Tot slot bezochten we DE brug over the river Kwai.

Bij terugkomst haalden ik mijn was weer op, alles weer schoon en fris voor slechts € 0,50 en reden op onze scooter naar de andere locatie van Appel and Noi. Alleen de twee zuster-eigenaren maken het verblijf al een feest. Behalve dat ze zeer grappig zijn, koken ze als de beste. Voor Thaise begrippen hadden we een zeer uitgebreide maaltijd en we betaalden uiteindelijk voor: 6 koffie, 5 drankjes, vijf gerechten € 20,- van ons Valentijns cadeau. Uiteraard bleven we weer tot sluitingstijd, 23.00 uur, op het terras internetten. Aangezien we nog ‘veel’ te doen hadden, richtten we voor onze kamer ons eigen terras in om nog wat tekst in te kloppen voor de thuisblijvers.

Stolen, but returned

De apen bij Errawan waren zo schattig om te zien en hierdoor afgeleid zette Odette haar rugzak neer om foto’s te maken. Tot overmaat van ramp ging een aap hiermee vandoor en probeerden wij van alles om die rugzak terug te krijgen, maar de aap veranderde van schattig in een dreigend beestje zodra wij te dichtbij kwamen. De tas werd door een Nederlander gered, die wel dichtbij de aap durfde te komen.

Bedankje

Van onze liefjes waren er cadeautjes meegekomen vanuit Nederland. Van GJ kreeg ik een heel lieve kaart en van Onno pakten wij de verrassing bij Errawan uit: voor ieder twee gezichtsmaskers en toen we bij het hotel aankwamen, had hij ook een financiële donatie gedaan voor een diner en massage. Lieve mannen, wat boffen we toch met jullie!

Geen paniek

De bomaanslag in Bangkok is hier gesprek van de dag. Gelukkig zitten we er nu ver vandaan en zullen bij terugkomst in Bangkok de toeristische gebieden vermijden!

[svgallery name=”2012-02-14-thailand”]

[anchor id=”13_feb_2012″]

13 februari 2012, Kanchanaburi Thailand, samen met Odette

Na een zeer korte nacht, een uurtje slaap, namen we om 7.00 uur de tuk tuk naar Thonburi station in Bangkok. Daar kochten we op de markt nog wat eten voor onderweg en een treinkaartje voor het traject naar Kanchanaburi. Onderweg stapten verkopers met eten en drinken in en wij namen een pittig rijstgerecht. Na ongeveer drie uur stopten de trein, maar naast ons stond de Oriënt Express, zodat het perron niet zichtbaar was waardoor Odette dacht dat we er nog niet waren. Toen de Oriënt Express wegreed, bleken we er wel te zijn en moesten we op stel-en-sprong de trein verlaten en over het spoor naar de andere zijde. Achteraf bleek dat je door de Oriënt Express moest oversteken :).

Wat een leuk dorp is Kanchanaburi; hier krijg je het echte vakantiegevoel. Gelegen aan de River Kwai en niet al te toeristisch. Het uitgezochte hotel heeft twee locaties, maar waar wij wilden slapen aan de rivier was vol. Dus we slapen nu een nacht bij Apple and Noi in het dorp en verkassen morgen naar hun andere locatie. Odette loopt hier rond als de gewoonste zaak van de wereld en weet alle adressen feilloos te vinden. We huurden een scooter en het is echt geweldig om met die dingen hier door het dorp te scheuren; we boekten ook gelijk onze dagtocht voor morgen. Daarna lunchten we aan de rivier en werden om 16.00 uur opgehaald om naar het beauty center Suan Nanachaat te gaan.

Wat een luxe: er kwam een privéauto met chauffeur voorrijden, die netjes de deur openhield. Na ongeveer twintig minuten arriveerden we bij de Spa. Wat een schitterende ambiance in zo’n mooie omgeving. We kozen allebei drie behandelingen en waren na drie uur geheel relaxt en werden door de chauffeur teruggebracht.

We aten nog iets en internetten nog wat, maar de restaurants sluiten hier belachelijk vroeg en bij de kamer lag internet eruit.

Lost and found

Vandaag vergat ik mijn MBT-slippers bij het beauty center, maar doordat we nog stonden na te praten met de eigenaresse werden die mij snel achterna gebracht.

Bedankje

Jo en Mike wat een heerlijke Nederlandse traktatie. We genieten er nog steeds van. Hartelijk dank.

[svgallery name=”2012-02-13-thailand”]

12 februari 2012, Bangkok Thailand, samen met Odette

[anchor id=”12_feb_2012″]

Vandaag was de dag dat ik Odette zou ontmoeten op Bangkok airport, waar zij drie uur eerder dan ik zou arriveren uit Amsterdam. Ik ging eerst met de taxi naar het vliegveld en sta versteld van mijn eigen brutaliteit. Ik zag in het steegje bij het hotel namelijk nog iemand lopen met een rugzak en vroeg of hij ook met de taxi wilde gaan en deze en de kosten wilde delen. De Moskoviet stemde in, zodat mij dat de helft van het geld scheelde en ik de laatste Dongetjes aan koffie op de luchthaven kon uitgeven.

Ik vloog dit keer met Air Asia, een soort Easyjet-achtige maatschappij met alles low budget. Ook had ik nog een akkefietje toen ik de Moskoviet fotografeerde in de buurt van de douane. Ik moest eerst mijn camera inleveren, maar kwam er uiteindelijk mee weg om alleen de bewuste foto onder streng toeziend oog te deleten. Helaas had mijn vlucht vanuit Ho Chi Minh City vertraging, deed de bus van het vliegtuig naar de aankomsthal er een half uur over en zolang duurde het ook voordat ik door de douane was, zodat Odette helaas vier uur op mij moest wachten. Zij liep bezorgd over het vliegveld en had al allerlei visioenen over aanhoudingen met drugsbezit, zodat zij niet bij de aankomsthal stond. Ik op mijn buurt liep bezorgd zoekend naar haar rond en gelukkig konden we elkaar snel in de armen vliegen. Wat een heerlijk weerzien!

Na uitgebreid bijgepraat en gerookt te hebben, gingen we met de skytrain en tuktuk naar ons hotel Diamond House waar ik als verrassing de eerste nacht voor ons had gereserveerd, omdat ik geen ruimte in de rugzak had voor een welkomstgeschenk. Na een persoonlijke opknapbeurt en de kamer in een zwijnenstal te hebben veranderd, gingen we lunchen in Khao San Road en ik haalde weer de nodige Thaise Bath. Het was al laat, maar we besloten toch het boemeltreintje van 17.00 uur naar Mahachai te nemen (€ 0,25). Na een uur kwamen we daar aan en moesten de marktkooplui hun uitgestelde waar snel van het spoor verwijderen. Wat stonk het daar! We slenterden een uur door het stadje, omdat de laatste trein terug naar Bangkok om 19.00 uur vertrok.

We tuktukte terug naar Khao San Road, want ik wilde een kleinere rugzak kopen, omdat ik het gesleep meer dan beu was. Inmiddels heb ik opschoning gehouden en laat circa tien kilo spullen voor een week in dit hotel achter, omdat we hier 19 februari weer slapen. Daarna gaat het met Odette (als overgewicht) mee terug naar Nederland.

Inmiddels waren we behoorlijk hongerig en dit keer was Roti Mataba wel open (bij mijn eerste bezoek aan Bangkok was die wegens Chinees Nieuwjaar dicht). We bestelden diverse roti’s, zowel pittig als zoet. Behoorlijk moe van alles sloten we de dag af met een voetmassage en dronken om middernacht nog een koffie voor het hotel.

Lost and not found

Zoals bij ‘insiders’ bekend is, verliest ook Odette weleens wat. Vandaag was het haar fototasje (gelukkig zonder haar camera erin).

[svgallery name=”2012-02-12-thailand”]’>