10 augustus 2012, van Wenen naar Overveen
Het lukten ons om 8.30 uur bepakt en bezakt te vertrekken. Grace stelde zich nog enigszins weigerachtig op door op drie meter afstand van de auto te gaan zitten en niet mee te willen. Toen we de motor startten, koos ze toch eieren voor haar geld en kwam aangespuurd. Tot 15.00 uur konden we behoorlijk doorrijden, maar toen begon de drukte: wel rijden, niet rijden en we besloten rond 16.30 uur de snelweg te verlaten voor een avondmaal in een dorp. Zo gezegd, zo gedaan en we belandden in Iddstein bij een Italiaans restaurant. Toen we onze weg vervolgden, hadden we slechts nog twee kleine files, maar konden verder behoorlijk doorrijden. Ik heb zelfs de Stepway nog tot het maximale gedreven :). Vele uren later, rond 22.30 uur, waren we weer veilig thuis.
[anchor id=”09_aug_2012″]
9 augustus 2012, Wenen
Ons hotel bevindt zich ongeveer een half uur vanaf Wenen en kost dan ook de helft van een hotel in het centrum. Hotel Iris is model eenvoud, maar het ontbreekt werkelijk aan niets. Bij binnenkomst hing de sleutel met onze naam erop klaar, een royale schone kamer met dagelijks nieuwe handdoeken en een opruimactie, het meest complete ontbijt tot nu toe enz. enz.
Om een langgekoesterde droom uit de Lodewijk-paardentijd in vervulling te laten gaan, moesten we vroeg op pad, namelijk naar de Spaanse hofrijschool met Lippizaner-paarden. Na een goed ontbijt vertrokken we dan ook richting de ‘manege’. In mijn Nederlandse gedachtegang verwachtte ik ergens buiten de stad in blubberveld bij de rijschool te moeten parkeren, dat bleek toch anders te zijn. De parkeergarage kostte € 40,- per dag en de rijschool was midden in het centrum in een schitterend Renaissance-gebouw gevestigd. Uiteraard was er vandaag geen show, maar konden wij wel genieten van de training. We waren trouwens niet de enigen, lange rijen om binnen te kunnen komen, maar wat een ambiance: paarden paraderend onder kroonluchters met op verschillende niveaus het publiek en geen drolletje in de bak.
De rijschool lag in de PC-Hooft van Wenen: chique winkels (maar ook H&M) gevestigd in de mooiste gebouwen. Bij een hof-konditorei was zelfs een eetbare bruidsjurk geëtaleerd. Uiteraard moest er een gebakje geproefd worden! Om niets te missen, deden we met een oldtimer bus een stadstour en hadden we gelijk een indicatie om de rest van de dag in te vullen. We slenterden uren langs al het moois dat Wenen te bieden heeft en dat is veel. Graag had ik nog weggedroomd op het romantische kasteel van Sisi, maar daar was onze harige dame niet welkom.
Grace maakte onderweg nog een hoop vrienden en baadde zelfs voetje in de Donau (rode metrolijn, U1). Middenin de Donau is namelijk een langgerekt eiland aangelegd met een strandachtige functie. Er lagen mensen te zonnebaden, de rivier werd overgezwommen, over de ‘boulevards’ werd geskatet en er waren diverse horecavoorzieningen. Zeker leuk om even mee te pikken.
Rond 19.30 uur waren onze voeten versleten en was Grace een paar centimeter gekrompen. Hoog tijd om naar het hotel terug te keren en de restanten van gisteren te nuttigen.
[svgallery name=”2012-08-09-kroatie”]
[anchor id=”08_aug_2012″]
8 augustus 2012, van Plitvice naar Wenen
Die kleinschalige appartmani hebben toch ook wel wat: behalve dat Grace zich er heerlijk thuis voelde, haar gang kon gaan en heerlijk door de weilanden rende, werd ik vanmorgen vroeg al verwend met het ene kopje koffie na het andere aangevuld met Kroatische koekjes en dat allemaal voor niets! Bij het afscheid van de eigenaar Mirko Hodak kregen we huisgemaakte kersensap als souvenir mee. Althans dat dacht ik: toen ik tijdens het autorijden een flinke slok nam, steeg ik zowat op en stond geheel in brand, geen sapje dus maar een huisgemaakte likeur! Voor degenen die meer luxe zoeken, kijk eens bij het Ecohotel 1,5 kilometer ten zuiden van entree 2 van Parc Plitvice compleet met zwembad en restaurant (met een overigens erg onbehulpzame eigenaresse…)
Onderweg besteedden we de laatste kuna’s aan de gehele winkelvoorraad olijfolie. Jammie, dat wordt het komende jaar smullen 🙂
Op naar Wenen waar we, na een uitgebreide lunchstop in een klein dorp in Oostenrijk, rond 16.30 uur aankwamen. Bij het inchecken bij Pension Iris spraken we met een Nederlander die hier al jaren woont en ons weer van de nodige informatie kon voorzien. Op zijn aanraden, bezochten we het grootste winkelcentrum van Europa, SCS (Shopping Center Sud) met maar liefst acht ingangen en tienduizend parkeerplaatsen en uiteraard alle denkbare winkels (zelfs Ikea). We lieten ons verleiden tot het kopen van bijna 1 kg sushi en sashimi en als dessert kochten we een bijna net zoveel wegende cinnamon rol.
We liepen nog wat door het dorp Möllersdorf en toen snel terug naar het hotel om te genieten van al onze lekkernijen.
[svgallery name=”2012-08-08-kroatie”]
[anchor id=”07_aug_2012″]
7 augustus 2012, Plitvice
Nee lief zusje, wij zijn nog niet in Wenen, want zagen onderweg de afslag naar nationaal park Plitvice en aangezien dat het paradijs op aarde zou zijn, besloten we toch wat langer in Kroatië te blijven en een bezoek aan dit park te brengen. Van de eigenaar van ons apartement hadden we al de nodige informatie gehad voor een zo leuk mogelijke route (zonder er gelijk een 4daagse training van te maken).
Zo geschiede vandaag en het was wederom prachtig: een natuurgebied met vele watervallen en paradijselijk blauw water.
We begonnen bij ingang 2 om alvorens richting de bussen te gaan die het transport door het park verzorgen. Instappen gaat overigens geheel op z’n Kroatisch: er is geheel geen vorm van een rij te bespeuren en wie het hardst loopt, heeft een plekje. Een soort Easyjet, zeg maar 🙂 Vanaf de bushalte hebben we de kleine watervallen bezocht om hierna met de boot richting ingang 1 te gaan.
Vanaf de boot en opnieuw na de nodige kilometers te voet te hebben afgelegd, voeren we als afsluiting naar de grootste waterval. Ondanks de grote drukte in het park is het zeer zeker de moeite waard.
Na het bezoek aan het park nog een verkoelende duik in de rivier Korana en een hapje eten; waarmee een einde is gekomen aan ons bezoek aan Kroatië. Voor morgen staat toch echt de reis richting Wenen op het programma.
[svgallery name=”2012-08-07-kroatie”]
[anchor id=”06_aug_2012″]
6 augustus 2012, Plitvice
De volgende ochtend was het besluit snel genomen: wegwezen hier en richting Wenen. Zij het, dat we onderweg bewegwijzering naar Plitvice tegenkwamen. Van horen zeggen, moet dit het paradijs op aarde zijn en wij besloten alsnog een bezoek aan dit nationale park te brengen. Eerst zochten we een overnachtingsplek, die hier in overvloed aanwezig zijn, maar in verband met Grace wordt onze keuze iets beperkter. We belandden bij een huis met een enorme stuk land eromheen: helemaal kaasie voor onze Grace. Die rent als een dolle door de tuin, speelt met de huishond en de kippen. We zochten nog verkoeling in de rivier Korana, gingen ons te buiten aan junkfood en gaan nu weer lekker onder de wol. Alhoewel met deze temperaturen beperken we dat maar tot een lakentje. Morgenvroeg staat Plitvice op het programma.
[svgallery name=”2012-08-06-kroatie”]
[anchor id=”05_aug_2012″]
5 augustus 2012, van Pag naar Krk
Na drie superdagen op en in de omgeving van Pag te hebben doorgebracht, werd het tijd weer een eiland verder te hoppen. Vanuit Novalja namen we de veerboot naar het vaste land en via de kustweg gingen we richting Krk. O&O, dit is echt een schitterende route voor de TT met open dak: een en al bocht met soms wel stijgingen of dalingen van 10% en tussendoor nog genieten van het magnifieke uitzicht. We schrokken trouwens wel van de overtochtprijs, zowel voor de auto als inzittenden moest worden betaald; waarmee we totaal € 20,- kwijt waren voor een stuk van niks.
Na ruim twee uur rijden, arriveerden we bij de tolbrug van Krk. Vol verwachting over hetgeen dit eiland zou brengen, reden we naar het eerste dorp om een slaapplek te zoeken. Al snel bleek dat de toeristen hier in veel grotere getalen aanwezig zijn dan op de vorige eilanden. Het leek op Ibiza in het kwadraat, busladingen van Oad-jongerenreizen werden losgelaten, op het strand lagen de mensen handdoek-aan-handdoek, maar hierdoor dus ook nergens een apartmani (zoals dat hier heet) te vinden. We probeerden het nog in een paar andere dorpen, maar alles was overal vol. Chagrijnig besloten we te dineren en dan richting Wenen te gaan, want dit eiland was niet aan ons besteed en de twee andere eilanden die nog op het programma stonden, Cres en Rab, blijken net zo toeristisch te zijn. We aten snel wat en de ober vroeg vol verbazing of we haast hadden. Toen we ons probleem hadden uitgelegd, begonnen drie man voor ons te bellen om een slaapplek te vinden. Uiteindelijk lukte het vanaf morgen een apartman te bemachtigen en voor vannacht werd nog een kamer met gezamenlijk gebruik van douche/toilet gevonden. We werden netjes opgehaald, maar arriveerden in een soort sauna-achtig studentenhuis met tot 2.00 uur ’s nachts een housedreun in de slaapkamer. Aangezien ik niet kon slapen, heb ik tot laat met een Kroaat zitten praten.
[svgallery name=”2012-08-05-kroatie”]
[anchor id=”03_aug_2012″]
4 augustus 2012
Vila Olea heeft een heerlijk terras (met internet) dus eerst het lijf op gang geholpen met de nodige cafeïne ter voorbereiding op een dag vol lichamelijke inspanning. We hadden namelijk een kajak-tocht geboekt op de rivier Zrmanja en ook hier was Grace weer welkom.
Na ruim een uur rijden kwamen we in het plaatsje Obravac en meldden ons bij Terra Tedania; vervolgens reden we in colonne de bergen in naar het startpunt van de kajak-tocht. De rivier Zrmanja is zo schoon dat de waterkwaliteit beter is dan flessenwater!
Na uitleg en omkleedpartijen begon voor Grace haar eerste kajak-ervaring. Het is toch zo’n stoer wijfie: al snel koos ze haar boegbeeld-positie, maar sprong ook net zo makkelijk van de ene naar de andere boot. Ook verdween ze twee keer uit beeld: mevrouw moest blijkbaar een plasje, want stond opeens ergens aan de kant. De tweede keer zwiepte ik haar (uiteraard zonder opzet) met een peddel van de boot en lag ze heel beduusd kijkend in het water :).
Deze tocht is zeker een aanrader. Het landschap wordt ook wel de Grand Canyon van Kroatië genoemd en via stroomversnellingen, watervallen en met zwempauzes peddelden we uiteindelijk in vijf uur naar beneden. In de groep waren nog twee Nederlanders waarmee we de nodige Kroatië-ervaringen deelden.
Beneden aan de rivier stond de bus klaar om ons terug te brengen naar de auto bij het startpunt. Dit was ook weer een verhaal apart: de bus was vol, zodat Grace en ik voorin gepropt zaten tussen twee mannen. Voor onze harige en inmiddels doodmoeë vriendin was dit geen enkel probleem, ze nestelde zich languit over iedereen zijn schoot en viel gelijk in slaap. De chauffeur kreeg vlak voor het vertrek nog een biertje aangereikt, dat tijdens de rit gewoon naar binnen werd geklokt; ook brandde zowat alle lampjes op het dashboard van niet werkende onderdelen, maar gelukkig bereikten we veilig onze auto.
Inmiddels was het al 19.30 uur en waren we behoorlijk hongerig, zodat we besloten in Obravac te dineren. We vroegen bij het reisbureau voor een goed adres. In het dorp was niets, maar een paar kilometer terug de bergen in, wist zij wel een restaurant. Na tien minuten rijden kwamen we aan bij restaurant Micanovi Dvori. We waren verbijsterd zo’n mooie buitenplaats midden in de bergen te vinden. Ik kreeg een rondleiding van de ober en hij toonde onder andere hoe de nationale specialiteit Peka werd bereid. In een grote stenen schaal wordt aardappel met een willekeurige vleessoort in anderhalf uur gegaard in een houtvuur. Wij kozen voor gegrild vlees, omdat we niet zo lang op ons eten wilden wachten. Ongelooflijk wat we allemaal voorgeschoteld kregen: voor GJ waren er vijf stukken verschillend vlees, ik had schnitzel; daarbij patat, brood en salade. Ik besloot me eindelijk eens te buiten te gaan aan de bekende Kroatische wijn, een heerlijke en niet wrange wijn. Ook wordt hier goede olijfolie geproduceerd. De eerste flessen liggen al in onze auto! Tot slot kozen we voor een traditioneel granddessert.
Alles was in overvloed en dat vonden andere tafelgenoten ook, zodat het nodige heen-en-weer werd geschoven en wij toch de Peka konden proeven. Grace werd zelfs verwend met de Dalmatische rauwe ham! Een advies: geniet van al dit heerlijks, maar boek een mobile home behorend bij het restaurant, want de terugreis na al deze heerlijkheden viel toch behoorlijk zwaar. Zeker ook vermeldingswaardig is de prijs die wij betaalden voor deze rijkelijke maaltijd, slechts € 27,- voor twee personen. Ik denk dat hiermee Odette haar vraag over het eten in Kroatië wel is beantwoord en ook de opmerkingen die wij hier ter plekke horen dat je niet lekker kan eten in Kroatië. Dat is dus niet waar, maar verlaat de bestaande toeristische boulevards met fast food en vraag locals om goede adressen of raadpleeg de Lonely Planet en je wordt op-en-top verwend (voor weinig).
[svgallery name=”2012-08-04-kroatie”]
[anchor id=”03_aug_2012″]
3 augustus 2012
Vandaag was ik vroeg wakker en wat een heerlijkheid dat bij het strandtentje om 6.30 uur al een kopje koffie klaar stond. Ik geniet van die rustmomenten in het zonnetje met uitzicht op de zee.
Helaas voelde ik me niet optimaal, zodat we een rustige start hadden en pas rond 14.30 naar National Parc Paklenica vertrokken. Een imposant park met hoge rotsachtige bergen alwaar met name bergklimmen de hoofdactiviteit was. Volgens zeggen, kan je beter een bezoek brengen aan National Parc Pitvlice met schitterende meren, maar dat vonden we te ver.
We besloten in het dorp Pag te dineren en kozen een restaurant uit de Lonely Planet, wederom niks mis mee.
[svgallery name=”2012-08-03-kroatie”]
[anchor id=”02_aug_2012″]
2 augustus 2012
Gelukkig lukte het onze hotelreservering voor drie dagen om te zetten naar een dag, zodat we snel afscheid konden nemen van Villa 4M. We besloten de brug over te gaan en een hotel op het eiland Pag zelf te zoeken. Onderweg kwamen we langs het idyllische plaatsje Šimuni niet al te toeristisch en het voelde er heerlijk relaxt. Hier vonden we gelukkig weer een fijn stekkie bij Villa Orlea hotel; ook met alle luxe zoals zwembad en jacuzzi, maar wel een plek waar Grace van harte welkom is en net als de hotelhond rustig door het hele hotel mag rondstappen.
Toen we gesettled waren, brachten we onze energie op pijl met een goede lunch op het terras om daarna via het bos naar het strand te lopen. Na enkele verfrissende duiken, was het tijd voor de volgende activiteit: het maanlandschap van eiland Pag. Door de Bora-wind groeit er niets op dit deel van het eiland. Een zeer bijzondere aanblik.
Vervolgens brachten we nog een bezoek aan de kustplaats Novalje (waar Grace een ijsje uitlikte want ook voor haar is het vakantie). Hongerig geworden, aten we in het hotel the catch of the day, een eerste klas ‘Zonnevis’. Whatever it may be ….., het was wederom verrukkelijk. We maakten nog een strandwandeling, wat is dat toch heerlijk om overal de zee voor de deur te hebben, en gaan nu de oogjes sluiten en alvast dromen van ons geplande bezoek morgen aan National Parc Paklenica.
Pag-weetjes
Pag staat bekend om zijn Paski sir kaas. Een schapenkaas die door het milde zeeklimaat een bijzondere smaak heeft en ik kan inmiddels bevestigen, dat dit een heerlijke kaas is 🙂 . Daarnaast is het eiland ook bekend om zijn lamsvlees.
[svgallery name=”2012-08-02-kroatie”]
[anchor id=”01_aug_2012″]
1 augustus 2012
Met mooie herinneringen aan het eiland Muret vertrokken we vandaag richting eiland Pag.
We vermeden de snelweg en kozen voor de kustweg, wat een schitterende route: het ene panoramaplaatje na het andere. We kunnen niet anders zeggen dan dat Kroatië een schitterend land is. Overal langs de kust is er uitzicht op een van de duizend eilanden. We lieten ons in de kustplaats Turanj dan ook makkelijk verleiden een duik te nemen. Grace geven we trouwens regelmatig een waterdip, zodat ze koel blijft. Ook wordt ze op alle terrassen verwend met water uit een karafje of een ijsbeker. Op een of andere manier windt ze iedereen om haar pootjes.
De volgende stop was in Zadar. Een grote historische stad. Na wat te hebben rondgeslenterd, kregen we van een local het adres van het beste visrestaurant 2Ribara. En gesmuld hebben we! De prijzen vallen hier overigens wel mee, met z’n tweeën ga je voor € 30,- rollend van tafel. Uiteraard was er nog wel plek voor een ijsje.
Het werd nu wel echt tijd om richting onze eindbestemming te gaan: Villa 4 M in Razanac. Onze eerste indruk was een en al enthousiasme: een mooie kamer met een onbetaalbaar uitzicht en letterlijk vijf meter van het strand, maar wat een sfeerverschil met ons hostel in Muret: een A-4’tje vol met alles wat Grace niet mag (en we moeten nog extra voor haar betalen ook), geen waterkoker op de kamer voor een bakkie koffie, in the middle of nowhere en internet is prut (zo die frustratie moest er even uit). We kregen spontaan heimwee naar ons hostel, dat als thuis voelde: Grace stapte daar heerlijk door het hele gebouw, koffie was onbeperkt en gratis. Gewoon lekker ongedwongen. Zo zie je maar, luxe is niet altijd beter!
We hadden behoorlijk uitgebreid geluncht; dus we lieten een salade op de kamer bezorgen als dagsluiter.
Landweetjes
Stenen: de grond zit hier vol keien. Om het land toch te kunnen verbouwen, worden de stenen eruit gehaald en daar worden muren van gemaakt. Dus door het hele land heen, zie je muurtjes staan.
Gas: gas gaat nog via flessen. Pas sinds kort is gestart met de aansluiting op gasleidingen.
Betaalmiddel: de munteenheid is Kuna.
Oorlog: regelmatig zie je nog sporen van de oorlog die hier heeft gewoed. Zo zagen we vandaag een woning met een groot rond kanonsgat. Er wordt hard gewerkt aan de wederopbouw. Naast de verwoeste woningen tref je regelmatig nieuwe huizen aan.
Vriendelijke mensen: overal tref je een ongekende gastvrijheid.
[svgallery name=”2012-08-01-kroatie”]
[anchor id=”31_jul_2012″]
31 juli 2012
Vroeg opgestaan, van kamer gewisseld. Aangezien we niets van tevoren hebben geboekt, waren we allang blij dat we nog een extra nachtje konden blijven voor slechts € 44,-! Het is wel weer even wennen om met eigen vervoer op pad te gaan na drie maanden met het openbaar vervoer te hebben rondgereisd. Rond 9.30 uur vertrokken we naar het National Parc Krka. Wat een prachtig landschap van meren en watervallen troffen we daar aan, maar net als bij andere bezienswaardigheden waren we niet de enigen! Naar de watervallen namen we heen nog dapper het wandelpad maar na de flinke afdaling en het uitzicht op een behoorlijke klim naar boven in +30 graden, namen we terug de luxe touring car voorzien van GERKO (Geen Enkel Raam Kan Open). Mocht je niet gaan zweten van de smalle weg en flinke dieptes, dan wel van de temperatuur in de bus.
Om ons aan de lokale tradities aan te passen, hebben we ’s middags een lekker tukkie gedaan. ’s Avonds hebben we ons verblijf op dit schitterende eiland afgesloten met een heerlijk etentje. Morgen weer tijd voor nieuwe ontdekkingen, want dan vertrekken we naar het volgende eiland.
[svgallery name=”2012-07-31-kroatie”]
[anchor id=”30_jul_2012″]
30 juli 2012
Onze eerste dag op eiland Murter in het plaatsje Betina hebben we rustig aan gedaan. Er was toch enige acclamatie nodig om aan 32 graden te wennen en met de zee voor de deur hoeven we ook niet ver voor verkoeling. Het voordeel van een eiland is wel dat er altijd een heerlijk windje staat. Ons hostel (Kornati Hostel) ligt echt super met de lekkerste restaurants en winkels om de hoek. Aan het einde van de dag hebben we een flinke wandeling gemaakt naar een van de weinige zandstranden ‘Salinca’, de meeste zijn kiezelstranden. Grace begint al aardig in een berghond te transformeren en springt van de ene naar de andere rots. Ons avondeten hebben we lekker lokaal gehouden: een meloen van het hostel met plaatselijke rauwe ham en een groenteomelet.
[svgallery name=”2012-07-30-kroatie”]
[anchor id=”28_jul_2012″]
Overveen – Murter 28 juli
Zaterdagochtend was het eindelijk zo ver. De koffers gepakt, de auto vol geladen inclusief cocker spaniel en rond 1 uur ’s middags vertrokken we richting Kroatië.
Ruim 1600 kilometer rijden dus we hadden ook een overnachting ergens halverwege de reis in gedachten. We waren nog niet op de snelweg of de fileberichten vlogen ons al links en rechts om de oren. De route werd haastig aangepast van Venlo naar Arnhem en zonder oponthoud reden we Duitsland in. Rond het avondeten zijn we de autobahn afgegaan bij het dorpje Schlüsselfeld (met een heel apart artdeco bedrijfspand), auto volgetankt en in de plaatselijke pizzeria genoten van pasta en pizza (voor heel schappelijke prijzen).
Na het eten zijn we weer in de auto gesprongen en verder gereden richting Oostenrijk. De planning was om ergens in de buurt van München een hotel op te zoeken maar de TomTom stuurde ons langs Regensburg en voor we het wisten zaten we al in Oostenrijk (zo snel dat we haastig de snelwegvignetten moesten opgraven). Nog een stuk doorgereden en in het plaatsje Ried een motel gevonden in compleet jaren 60/70 stijl. De eigenaar had geen probleem met Grace en ’s morgens werd duidelijk waarom: ze hebben zelf een zwart keesachtig hondje van 7 maanden oud. Grace had dus tijdens het ontbijt een leuke speelkameraad 🙂
Na het ontbijt zijn we weer verder gegaan want de grens met Slovenië lonkte al. Gezien de eerder goede resultaten met dorpse eethutten, zijn we vlak voor de grens gestopt om te lunchen in St.Veith am Donau. Visje voor Iny en een schnitzel voor GJ, nog even wat euro’s gehaald en daarna bij de grensovergang de snelwegvignetten voor Slovenië gehaald (de ANWB had deze niet in NL). We gingen door het smalste gedeelte van Slovenië en voor dat we het wisten stonden we al voor de grensovergang bij Kroatië. Gek genoeg was er overigens geen controle van Oostenrijk naar Slovenië, maar wel een dubbele controle bij Slovenië naar Kroatië. Er stonden overigens flinke rijen met auto’s voor de grensovergang richting Oostenrijk dus we gaan zeker niet op een zondag terug.
In Kroatië viel de hoeveelheid snelheidscontroles overigens behoorlijk op. Mocht je dus geld teveel hebben en een snelle auto dan is dit absoluut het land voor je.
De benzineprijs langs de snelweg in Kroatie valt trouwens knap tegen, ook hier worden flinke prijzen gerekend net zoals Nederland (Oostenrijk was stukken goedkoper maar dat was bij een lokaal pompje).
Na nog behoorlijk wat uren snelweg konden we er eindelijk vanaf voor het laatste stuk richtig Murter (60 km maximum snelheid) en toen reden we eindelijk het eiland op richting het hostel. Na enig zoeken voor een parkeerplek konden we ons aanmelden en de koffers kwijt in de kamer. The Eagle has landed!
En we zijn zeer goed geland in hostel Kornati: 10 stappen vanaf de zee, midden in het dorp en een keuken om ons eigen hapje te kunnen maken. Dat deden we deze avond dan ook en in goed gezelschap van andere hotelgasten was het toch zo weer laat. Grace vindt het ook helemaal leuk hier en loopt door het hostel alsof ze hier al jaren woont! Met uiteraard de nodige aandacht van de andere gasten.
[svgallery name=”2012-07-28-kroatie”]’>